2008.01 Aantekeningen
Jan van Til
Onderstaande
tekstfragmenten zijn veelal afkomstig uit reacties op LinkedIn,
Via Nova Architectura, artikelen in Computable en e-mail die ik verstuurde in de periode januari
en februari 2008. De volgorde van de fragmenten is chronologisch.
01. Wat er in 2012 staat te
gebeuren? Who knows… In
juni 2007 presenteerde ik tijdens een “kennissessie” voor (hoofdzakelijk) IT-ers van Gasunie “Informatieverkeer in 2012”. 2012
had ik daarbij lukraak gekozen: ‘gewoon’ vijf jaar vooruit. Ver genoeg vooruit
om allerhande ge-jamaar bij voorbaat voorbij te zijn.
Voor elke IT-er is het wel duidelijk dat 2 a 3 jaar
vooruitkijken al een hachelijke onderneming is, laat staan vijf! Bij het
voorbereiden van de presentatie probeerde ik – inleidend – wat hedendaagse
gebeurtenissen te vinden die in 2012 ook nog wel zouden bestaan…. Olympische
zomerspelen, Tour de France, Floriade, … En zo liep
ik ook tegen de Maya’s aan: Op 21 december 2012 begint een grote nieuwe periode
van 26.000 jaar: ‘This is a cycle
of wisdom, harmony, peace, love, of consciousness and the
return of the natural order…’.
02. Wondermiddel kwam
voorbij. Je zou denken dat met een dergelijk duidelijk verhaal er toch iets in
beweging moet gaan komen omdat iemand zichzelf toestaat het licht te zien!
03. What is the best diagram you
have seen that shows conceptually the notion of authentication, authorization,
auditing and federation?
What good is a diagram when proper understanding of the concepts you
mention is lacking…? So, no diagrams in this answer! Sorry.
I can – however – supply some URLs to possibly help you with conceptual
grounding of the concepts you mention: authentication, authorization, auditing
and federation. All articles start from non traditional grounds and are
therefore… very attractive!
(1) Civil
Information Management – a short introduction. The article may seem to
address another subject at first (civil information management), but I am sure
you will find things you are looking for.
(2) Ontology
for Interdependency. A very important article in shifting one's mindset to
a mindset that appreciates the world that we're realy
living in.
(3) Identity
Management distilled. An article on a comparison of identity management
frameworks - one of them really deserves your attantion!
(4) Semiotics
of Identity Management. This last article is on semiotics of identity
management.
This should supply you with some conceptual grounds that shed quite a lot of
(quite different) light on the concepts you are interested in.
De vraag “What is the best
diagram you have seen that shows conceptually the notion of authentication,
authorization, auditing and federation?” werd
begin januari gesteld op
LinkedIn.
04. What would be your next strategy step to
continue developing Internet in a new radical way?
A rather radical way to develop Internet is to focus on the way we treat
Personal Information. If we would radically treat Personal Information as
Personal Property… and if we would understand and appreciate the consequences
of it as outlined in the “i Charter” (see: dotIndividual) and
further explained on Primavera (University of Amsterdam): Identity Management
distilled (please note: “iDNA-Manifesto” is
synonymous with “i Charter”)… then the character of
Internet would radically change because the way we deal with information – our
own Personal Information and Personal Information of other Persons – radically
changes. Please, do ponder that for (quite) a while.
There is much, much more to say on this broad subject, but I will leave
it to mentioning the next URL to you: Ontology for
Interdependency. In this article an ontology is
sketched for unambiguously capturing limitless behavioural variety.
De vraag “What would be your next strategy step to
continue developing Internet in a new radical way?” werd
medio januari gesteld op LinkedIn.
Later voegde ik – dankzij
andere reacties – nog een ‘clarification’ aan het
antwoord toe:
Well, I am pleased to see other answers appear… Here's my comment on two
of them. A suggests to change the legal systems. Oké!
That’s where the iCharter/iDNA is aiming at too. Next
B suggests to really do something about identity
management. Yes, he is absolutely right on that one too! And that’s the point
where Identity
Management distilled. Another important article for that matter is Semiotics of Identity
Management. What we’re really talking about here is a new discipline: civil
information management. See Civil Information
Management – a short introduction.
In other words: we are talking about a real paradigm shift here. And
that’s what C points out to us.
05. Ik weet natuurlijk niet
of die iemand aan wie jij je concept artikel over “Kennis en keuzen rond
informatievoorziening” stuurde op de één of andere manier geschoold is geraakt
in constructie principes (cp)
en architectuurprincipes (ap) zoals ik wat dat
betreft ben ‘opgevoed’. In dat geval zijn ons beider vertrekpunten mogelijk
nogal afwijkend.
Wat jij tijdens de leergang cp’s noemde, benoem je in je artikel (ook) als ‘Kennis’. In
je ‘Keuzen’ herken ik de ap’s uit de leergang. Zelf ervaar in een soort van ‘knik’ in het artikel ter hoogte van
het kopje ‘ontwerppatronen’. Vanaf dat punt lijkt het of je vaart en richting
wat loslaat. Tot aan dat punt zit er – voor mij – een strakke en heldere lijn
in. Lettend op de titel mist het artikel volgens mij niets als je dat verdere gedeelte
weglaat.
De negatief opgespannen cp’s vormen eigenlijk de ruimte (wellicht ook wel de
superset van informatieruimten) waarbinnen ap’s
(=ontwerppatronen?) kunnen worden opgespannen tot een levend geheel (whole) van ordelijk samenhangende informatieruimten. Nog
weer anders gezegd vormen de cp’s de traditie waarin
de ap’s als mode zijn ingebed….
Ik herinner me uit de
leergang dat je het hebt gehad over cp’s voor
verschillende situaties. Volgens mij wilde toen toe naar een indeling in
applicaties, waarbij op elke categorie een andere set cp’s
van toepassing is. Dat vind ik in het artikel niet weer. Hoe sta je daar inmiddels in?
De gedachte die ik al lezend
kreeg, is dat er niet alleen ontwerppatronen bestaan a la Christopher Alexander,
maar dat er misschien ook wel… cp-patronen kunnen
gaan bestaan. Wat in de ene situatie ‘logisch’ een cp of cp’s zijn, hoeft dat
in een andere situatie (categorie situaties niet te zijn). Hoe zie jij dat?
06. I lost my identity…?!
Identity is a really an interesting and fascinating subject – today! By
the way: the same goes for anonymity!
What happens to your anonymity if you lose your identity? Is it possible
to lose your identity without gaining (developing) another identity? Etc.
Christopher Alexander (a well known architect) once said that the
character of a building is determined by the things that keep on happening
there most often. In terms of identity one could argue that ones identity is
determined by the things that keep on happening in his life most often. A kind of – say – ‘overall identity’.
But there is more to say. You don’t use that overall identity as a
whole. Every situation you’re in ‘activates’ another part of your ‘overall
identity’. Your behaviour at home will differ from your behaviour at work or
even at the golf club.
In my opinion any single person has as many identities as there are
situations he participated in thus far. At any one particular moment in time
you find yourself in exactly one particular situation. Brand new situations and
situations that show some/a lot resemblance with situations you’ve experienced
before. And that one particular situation – together with its preceding and for
that situation relevant situations (to be judged by you!) make up your identity
at that moment.
So… you own and develop multiple identities during your life. It all
depends largely on the number of really different situations (to be judged by
you!) you participate in.
Every time you feel the need to identify yourself… Every time you’re
asked to identify yourself, you have to decide which part of your – this far –
developed identity is relevant in that particular situation you’re in. And the
next question is whether or not you are prepared to reveal or obscure (stay
anonymous) that identity. If you decide to reveal your identity there is even
another question for you to answer: the way you choose to show/prove your
identity (preserve your anonymity). Do you just call your name: Hello I’m S (or
H – depending on the situation)? Do you show your drivers licence? Do you show
your passport?
If you choose to identify yourself by using a special name, by
exhibiting special behaviour when using that name, by wearing special clothes
when using that name, by writing articles etc when using that name, by … to
create some uniqueness and/or some sort of appeal etc… then you create yourself
a ‘world’ (situation) in which you can be you in that specific way (according
to that created identity).
And you very well know that when you identify yourself as H at the
border… you might get in trouble. And it’s for that reason – because the
‘H-identity’ is not appropriate at the border – you automatically switch
identity and show the appropriate documents.
So… don’t worry about ‘losing’ your identity. Losing identity is – in
this situation – only a way of developing it. It’s a very human thing to do.
And since you’re human you have no problem. Switching identity is an
automatic and unconscious activity. You yourself have absolutely no problem in
tying all those identities seamlessly together to who you are ‘in general’. You
do that all the time. Every human does.
De vraag “I lost my identity…?!” werd eind januari
gesteld op LinkedIn.
07. Looking for help to prove the importance of
information management…!?
Just wondering… Aren’t there many examples in your own environment? Your country? Don’t they all show poor Information
Management (IM) of some kind? Are you looking for some ‘big’ examples?
But then… Why would people believe
these ‘big’ examples in such a way that it would cause them to set out for real
action? If people aren’t willing/able to get into motion as a consequence of
the abundance of signs that are freely accessible to them on an almost day to
day basis…. If people aren’t willing/able to rearrange those signs into the new
label “IM”, but rather connect them to known labels… Then they simply fail to
see that point… Their mindset simply isn’t ready for IM.
If people fail to relate errors that cause certain stock values to drop
rapidly… involved companies to get sold several times within one single minute…
traders to stare in amazement to their screens with dropping digits and
finally… some ‘chief’ to panic and stop the system to freeze ‘reality’… If
people fail to relate events like this to poor IM… and instead ascribe the
problem to something/one that caused the error… Then they simply aren’t ready
for IM. They aren’t able to see it. They only add more technology to prevent
events like this in the future. That’ll do!
If people fail to relate an error that causes blood samples of different
blood types to get mixed up – which is a rather killing thing to do (be
warned)… If people fail to relate an event like this to poor IM… and instead
ascribe the problem to something/one that caused the error… Then they simply
aren’t ready for IM. They aren’t able to see it. They only add more technology
to prevent events like this in the future. That’ll do!
How many people – even in your own environment – keep an unsecured mail
archive on some server that is accessible to any and all? Those archives can be
simply connected to and read… But if we fail to relate situations like that to
poor IM…
Just have a look at privacy matters. Have a glance at the cover story of
one of the editions of “Intermediair” (jan’08). That’ll give you an idea of what’s going wrong with
(y)our privacy as a consequence of poor IM. But if we fail to relate…
Look at the workstreams currently active in
your very own environment. How many of them really address IM issues as a key
item? But if we fail to relate…
Look at the ignorance people demonstrate with respect to ownership of
information: all too many of them that happen to have information… often
confuse possession with ownership and act accordingly. If we
fail to relate…
Look at the way people destroy information by overwriting it… bluntly
ignoring/denying the previous information without knowing whether or not it was
used… without knowing the purpose(s) it was used for… Destroying the
possibility to recreate… If we fail…
I’m afraid no other examples in this world will help – in case we fail
to relate… in case we fail to really see (the value of) the possibility of
rearrangement of abundantly available signs into IM… in case we keep on
choosing to relate that abundance of signs to the old problems we know of.
And all you can do – in that case – is sit and wait for more 9/11’s to
occur causing a thorough shake-up. In the meantime… Did
you read “Inviting
Disaster: Lessons from the edge of Technology”? Did you read “Normal
Accidents: Living with high-Risk Technologies”?
Although information technology is not especially discussed in either of
these two books… there is a lot about IM in them. IM Lessons from the edge of
information technology. A lot of signs – abundantly available nowadays – are
simply… Normal Accidents: built into the system.
De vraag “Looking
for help to prove the importance of information management…!?”
werd eind januari gesteld op LinkedIn.
08. Handling Appreciation/Criticism…?
Are you familiar with ‘contragrams’? With contragrams one takes two seeming opposites and formulates
“The A of B is the B of A”. Sometimes… something nice
pops up. Think – as an example of Yin and Yang: The Yin of Yang is the Yang of
Yin. Does it create something in your mind? Yin and Yang are just the opposites
of a very tight and very dynamic relationship. Yin simply doesn’t exist without
Yang and vice versa. You can focus on the opposites… You can also focus on the
relationship that constitutes both ‘ends’ (the seeming opposites). You choose!
Now take ‘criticism’ and ‘appreciation’ as two seeming opposites. The
appreciation of criticism is the criticism of appreciation. Does it – after a
while – make some sense to you? Where do you focus on? Do you focus on the
differences, the ends, the opposites? Do you focus on the similarities between
the two, the relationship between the two that constitute the ends? Do you
focus on the ends to get a hold on their tight relationship? Do you focus on
the relationship to get a hold on the seeming opposites? Do you focus on
more/all of them? – You choose!
It’s that choice that determines handling, reaction, response to both –
criticism and appreciation.
De vraag “Handling
Appreciation/Criticism…?” werd
eind januari gesteld op LinkedIn.
09. Wie zich focussed op de breuk… ontneemt zich het zicht op de
doorgaande lijn. Wie zich focussed op de doorgaande
lijn heeft moeite met de breuk. Wie vanuit een doorgaande lijn tot iets
Radicaal Nieuws wil komen loopt vast – want mist de noodzakelijke breuk. Wie
blijft hangen in de breuk loopt eveneens vast – want komt niet verder dan die
breuk. Wie zowel lijn als breuk aanvaardt en weet te verzoenen… gaat door en
ontwaart doorgaande lijn (zoals jij het noemde: ‘het veranderingsproces [zelf] kan bijna anti-radicaal
verlopen’). Inderdaad: ‘de breuk van de lijn is de lijn van de breuk’. En zo
zie je C zich (nog) vastlopen: hij wil (nog) van geen verzoening weten en
verlossing – de nieuwe doorgaande lijn – blijft vooralsnog onbereikbaar. Maar…
wie het sterk verruimende karakter van verzoening kent, maakt van de breuk niet
zo’n punt… geen halszaak – blijft er niet in hangen.
Die stapt daar overheen en komt – heel verrassend – verder. Veel verder… ziet
zelfs doorgaande lijn! Dankzij verzoening met de breuk. Op de – toen nog –
lagere school stonden we eigenlijk ook al voor een dergelijke sprong. Daar
heette de verzoening ‘gelijknamigmaken’.
Doorgaande breuklijnen zijn
misschien ook wel zoiets als een dubbel Paard van Troje. Degenen die zich
gaandeweg over de doorgaande (breuk)lijn bewust worden van de noodzaak tot
sprong (over de breuk)… zien (mogelijk) het traditionele Paard van Troje
opdoemen en weren het af. Voor degenen die de (vanuit oude optiek irrationele)
sprong inzetten en maken, brengt datzelfde beest Nieuwe Ruimte, Verruimde Ratio
als je wilt. Zij zien de doorgaande lijn: het oude
blijkt (op)nieuw binnen het nieuwe te passen, te sporen. Rationeler zal het –
denk ik – niet worden (ook niet irrationeler).
10. What is common in all of us???
Every human-BE-ing wants to BE; wants to manifest
it’s BE-ing here and there.
Every human-being accomplishes that task – a task that takes his life-time – by
continuously making the difference between himself and his surroundings. Just
suppose for a second that you wouldn’t make any difference at all with your
surroundings – would you BE? Who would be able to recognize you – to
differentiate between you and your surroundings? So, you manifest yourself by
continuously telling the world the difference(s) you make with that world. To
make those differences come into reality you continuously create a diversity of
signals (also read: you constantly produce information). And – as we all know
(don’t we?) – every sign simply is a request for compliance. Recognize
me! Accept me! Help me! Listen to me! Talk to me! Feed me! Bury me! Respect me!
Go away from me! Etc. That’s it: All human-beings continuously issue signs
(information); signs that are all requests for compliance!
Other (human-)beings that observe those signs
either satisfy (comply) or deny the request for compliance – in the end.
Compliance of your surroundings to your signs (requests for compliance) makes
you feel good (joy, happiness …). Denial of your signs (requests for
compliance) by your surroundings makes you feel not-good (anxiety, anger,
frustration …). You manifest your feeling good/not-good with… signs, which are
– of course – requests for compliance too! And other human-beings that observe
those signs either satisfy (comply) or deny… Etc. Etc.
Yes, that’s what creates human-beings into interdependent beings.
As a consequence of your experienced compliance of your surroundings to
your signs (requests for compliance), you create/affirm/strengthen your part in
the relationships with your surroundings. It’s that experience, it’s that felt
feeling that creates ideas of commonness within you.
As a consequence of your experienced denial by your surroundings to your
signs (requests for compliance), you create/affirm/strengthen your part in the
relationships with your surroundings. It’s that experience, it’s that felt
feeling that creates ideas of separateness within you.
You (as a human-BE-ing) can’t BE without your
realizations of you being part in a number of RELATIONS. Who would you be
without realizations of any relation with someone or something in your
surroundings? You wouldn’t be able to make the difference with your
surroundings! You wouldn’t BE! It’s your realizations of your own parts in all
your relations that constitute you as a human being and being a human-being you
continually produce signs (requests for compliance) to communicate that you’re
there making a difference between you and your surroundings, creating relations
etc. That’s what’s common in all of us!
But then… what is it that we – really – have in common? One could argue
that there’s nothing in common at all. As a human-being you’re entirely on your
own. Constantly producing your very own signs. Constantly creating your very
own parts in your relationships. Constantly creating your very own differences
with your surroundings. Constantly creating your very own you in time and
space. And it’s from that nothing-in-common point of view that human-beings are
so pre-eminently able to very dynamically create that interdependent sense of
commonness. And it’s that sense of commonness that creates that common sense of
having lot’s of things in common.
De vraag “What
is common in all of us?” werd begin februari gesteld op LinkedIn.
11. In de Digitale Computable van 7 februari 2008
bericht Diederik Toet over: “ICT
is vaak het zorgenkind bij overname”.
Er was ooit eens die man die
onder het licht van een lantaarnpaal vruchteloos op zoek was naar de sleutels
van zijn auto. Op de vraag van een voorbijganger waar hij de sleutels precies
verloren had, zei hij: ‘Een meter of 15 verderop, maar daar is het te donker om
iets te zien’.
Dat is het gevoel dat mij
bekruipt als ik dit artikel lees. Want, gelooft u nu werkelijk dat ict het zorgenkind bij een overname kan zijn? Ict is ‘gewoon’ een hulpmiddel zoals pennen, potloden,
telefoons, bureaus etc. dat zijn. En daar hoor ik nooit iets over bij
overnames.
Nee, er is iets anders aan de
hand, iets dat zich buiten de lichtkring bevindt. We kunnen elkaar van alles
wijsmaken over datawarehouses, ict-integratie,
ict-landschappen en weet ik veel wat voor ict dit-en-dat, maar dan blijft
het modderen onder de lantaarnpaal.
Wie echter de moed heeft iets
als een zaklantaarn te grijpen om ermee in het donker te gaan zoeken, die vindt
iets nieuws. Die vindt een heel andere reden achter de problematiek rondom
bijvoorbeeld geconsolideerde financiële cijfers.
Het probleem zit hem niet
zozeer in ict, maar veel meer in de ordening van
betekenis. Verreweg de meeste ict-systemen werken met
een betekenisordening die eigen is aan elk afzonderlijk systeem en ook goed
werkt binnen datzelfde systeem.
Dat levert binnen elk bedrijf
– dus nog los van overnames – al veel reden tot zorg omdat al die systemen inmiddels via ‘ict-integraties’
aan elkaar zijn geknoopt waardoor ze onderling sterk en stijf afhankelijk
geworden zijn – zonder dat verdere ontwikkeling van die systemen daar afdoende
rekening mee houdt. De speelruimte voor nieuwe ict-integraties
neemt af; het aan de praat houden van bestaande ict-integraties
wordt steeds problematischer; de verstijving van het geheel neemt toe. En dat
baart – inderdaad – binnen die ene organisatie al grote zorgen.
En dan komt er een overname.
Twee organisaties die een min of meer vergelijkbare ‘ict-integratieve’
ontwikkeling hebben doorgemaakt, gaan fuseren. De problematiek, de zorgelijke
toestand, die al binnen elke afzonderlijke organisatie bestond, wordt een stap
verder opgeschaald. Van afzonderlijke systemen schaalt men op naar
geïntegreerde en stijve conglomeraten van systemen. En van daaruit schaalt men
op naar integratie van stijve conglomeraten. Dat baart – zeg maar even – zorgen
in het kwadraat!
En deze problematiek heeft
alles te maken met betekenisordening. Ict-integraties
zoals we die kennen, houden niet of nauwelijks rekening met de oorspronkelijke
en afzonderlijke betekenisordening per systeem, waardoor betekenissen – al
binnen de enkele organisatie – door elkaar gaan lopen. Het stijve conglomeraat
dat door al die ict-integraties uiteindelijk
ontstaat, is een aan elkaar gepolderd
betekenissysteem dat niet in staat is om grote schokken op te vangen. En dat
aan elkaar gepolderde betekenissysteem van de over te
nemen organisatie vormt wat dat betreft niets minder dan een enorm grote schok.
Betekenisordening is daarmee
het echte zorgenkind – niet ict. Gaat u maar eens
kijken op de plaats waar u uw sleutels verloor. Dan ziet u het wel.
12. How do you get a paradigm shift going? A majority of people in the
ICT branch are firmly convinced of absoluteness of meaning. This majority
chooses and labels relevant objects and creates clear definitions that
correspond to these objects. In doing so they make use of the specific contexts
in which these objects manifest themselves. Once relevant objects are chosen
and defined, they… ‘forget’ about the contexts they
used to reach these results. They ‘forget’ because they’re unaware of the essential
relationship between context and meaning.
And he who ‘forgets’ context is left with… absolute meaning. And he who is firmly – at the unconscious level – convinced of
absolute meaning, isn’t able to build context-aware information systems!
As long as those systems are held in isolation no accidents occur:
different meanings stay safely within the separate systems. But… this insight
of essential relationship between context and meaning becomes indispensable
when people start to interconnect different systems (also read: different
systems of meaning). Without explicit knowledge of the different contexts… the
meaning of information – once safely separated by the boundaries of the system
itself – is now at stake! All the more because ICT people aren’t even aware of
that. All the more because we live in a world in which anything can be simply
connected to anything: Internet.
He who really got convinced of the value of the inextricable
relationship between context and meaning, he who made the paradigm shift, he
simply knows that lots of information that are interfaced today shouldn’t be
interfaced at all: the various contexts differ!
He who is unaware of this insight simply loses information every time
information is exchanged this way. His customers aren’t aware that he isn’t
aware; they are ‘only’ bothered by numerous incomprehensible ‘inconveniences’.
But then… how do you get a paradigm shift like this going? How to
introduce this shift from –say– object to context as the primary principle?
De vraag “How
do you get a paradigm shift going?” werd –
inclusief toelichting – begin februari door mijzelf gesteld op LinkedIn.
13. Dat je het licht voor
CCTS nog niet hebt gezien is geen schande. In het geheel niet zelfs: dat licht
is er domweg niet.
Mijn – zoals jij het noemt – ‘context
verhaal’ is een verhaal van een geheel àndere
orde. Dáárom vind ik het ook alleszins begrijpelijk dat je het ‘context-licht’ nog niet hebt gezien. Wat op dit moment
belangrijk is dat “[j]e het nut [ziet/voelt]”. Wat – denk ik – ook belangrijk
is… is dat je probeert conclusies als “maar in de harde praktijk (~=realiteit)
kost het toch teveel inspanningen (versiebeheer, onderhoud, afhankelijkheden)
zodat je bijna geneigd bent om maar lekker point-2-point te praten” zolang
mogelijk op te schorten omdat je daarmee de oude en vertrouwde praktijk weer
accepteert, terwijl je zo duidelijk “het nut [ziet/voelt]”. Je doet er – wat mij
betreft – beter aan “to refine and experience that thought instead of analyzing it”. Waarom? Omdat mijn
‘context verhaal’ een verhaal is van een geheel àndere
orde. Een ander paradigma – zeg ook maar. En daarvan
zei Cruijff al: “je begint het pas te begrijpen als je het door hebt”. “So, please”, zoals Ammon-Wexler het eens zei, “don’t analyze, don’t
judge – simply take your time to experience ‘it’…”.
14. Hartelijk dank voor je
reactie op mijn
artikel! Ja, klopt: Nieuwe wereld – nieuwe toekomst! Èchte
X2Y zonder vooraf ingebakken beperkingen als gevolg van vooraf vastgestelde
betekenis en contextcategorieën. En – ook mee eens! – Core Components
vormen daarvoor inderdaad geen (goede) basis.
In schril contrast hiermee
staat – gek genoeg – het vervolg van je reactie. Mijn indruk is dat je
zinsneden uit mijn artikel aanhaalt, ze uit verband haalt en ze vervolgens laat
buikspreken ten faveure van zoiets als standaardisatie a la CCTS.
“Een breede
acceptatie van dit soort uitbereidingen van standaarden is crucial
om de snel en betrouwbaar (lees ook: zinvol en betekenisvol) te kunnen
gecommuniceerd met/tussen wisselende interne en/of externe (keten)partners
(X2Y)”, schrijf je (voor een deel over).
Je verzuimt echter te
vermelden dat in de door jou opgevoerde context, voor X en Y sterk beperkende
waarden moeten worden ingevuld: X=B en Y=B is naar mijn idee al veel te ruim
gekozen. Hoe dan ook: het lijkt in de verste verte niet meer op èchte X2Y – duurzame interoperabiliteit vraagt om radicaal
andere benadering!
“Bedrijven uit verschillende
branches werken hier graag actief aan mee want idereen
heeft baat bij een eenduidige, en breed geaccepteerde, definitie binnen elke
waarde keten. Hierdoor blijft immers meer tijd en energie over om zich te
richten op het ondersteunen van innovatieve processen en, zoals je zelf zegt:
"gezond en concurrerend te zijn"”, schrijf je.
En, oh, wat klinkt dat mooi!
Wie kan daar nu tegen zijn? Niemand toch?
Maar de vraag hoort te zijn
of CCTS dat ook werkelijk waarmaken kàn. En dáár
wringt de CCTS-schoen; dáár komt die “te smalle
basis” zich wreken. Nogmaals: duurzame
interoperabiliteit vraagt om een radicaal andere benadering.
Of… zijn we zelf ook van
gisteren?
15. Stel je voor… Iemand –
ergens achter je – roept opeens “Tijger!”.
Er van uitgaande dat je weet
wat dat is en de verwoestende kracht van zo’n beest
kent (anders gezegd: ik veronderstel dat bij jou als con-text
bekend), dan zul je daarop reageren. Want, hoe-wat-nou-tijger?
De betekenis die je aan die mededeling maar beter moet geven, hangt van heel
wat factoren af. Is het een grap? Is het beest dood? Loopt het beest los?
Enzovoort. De situatie waarin je op dit moment verzeild bent geraakt is niet
meteen (voldoende) duidelijk. Je hebt meer informatie (ja, klopt – dat is
allemaal context) nodig om tot een zinvolle betekenis van die mededeling te
komen.
Je kijkt om je heen en ziet
een knulletje dat dolgelukkig zijn tijgertje – dat hij kwijt was – uit de
struikjes haalt: tijgertje is terug! De situatie is in één klap helder.
Eventueel gestegen adrenalineniveaus kunnen weer dalen. Met een glimlach
vervolg je je weg. Je moet er toch niet aan denken
dat… Nee… Brr….
Zoiets als context is
voortdurend aan het gebeuren, ontwikkelt zich continue – heel verrassend ook;
je weet nooit op voorhand hoe. En dat onbestemde wordt vandaag de dag alleen
maar ‘erger’: klopt – Internet. Wie zich serieus wil voorbereiden op èchte X2Y interoperabiliteit, ziet dat CCTS dááraan geen
wezenlijke bijdrage kàn leveren. Waarom niet? CCTS is
bedoeld voor een wereld die niet langer bestaat – die van gisteren. En voor wie
dat niet ziet: geen plaatje helpt je om het wèl in
te zien.
Je moet er – in bovenstaand tijger-voorbeeld – toch niet aan denken dat je het had
moeten doen met de 7 of 8 contextcategorieën waarmee CCTS je ‘te hulp’ wil
schieten. Veel te grofmazig! Voor je het weet kom je – net verkeerd ‘afgerond’
– in de verkeerde categorie terecht. Met alle gevolgen van dien.
16. Het antwoord op je vraag
“Ik zocht meer naar een interoperability context. Dus
hoe is context wel mee te geven aan (starre) deterministische computersystemen?”
is niet zo heel moeilijk: door die context expliciet te maken en mee te
modelleren enzovoort. Zo geef je “context […] mee […] aan
(starre) deterministische computersystemen”.
Want dàt
is wat we vandaag de dag stelselmatig nalaten: context expliciet maken (en
meegeven).
Waarom doen we dat? Uhh, tja – we zijn ons er niet van bewust dat context zo’n eminente rol speelt in betekenisgeving. Context is
onlosmakelijk verbonden aan betekenisgeving. Betekenis is niet los
verkrijgbaar. Dat realiseren we ons allemaal niet (zie het ‘tijgerverhaal’: dat
gaat allemaal automatisch en onbewust en in een split-second).
We denken dat we betekenis
‘gewoon’ absoluut – dus los van context – kunnen vastleggen. Onzin. En daarom
gaat CCTS ook geen sikkepit verbetering brengen. CCTS begint bij absolute
betekenisgeving en komt daarna met 8 contextcategorieën op de proppen.
Conceptueel deugt het van geen kant. Volkomen omgekeerde wereld. Het kàn domweg niet werken.
Maar hoe maak je context dan
expliciet? Ik geef een voorbeeld.
Een systeem van X bevat
informatie over Personen (P). Wat daarbij impliciet blijft is dat het eigenlijk
om een relatie gaat tussen X en die Personen. X zelf blijft impliciet, en de
relatie doorgaans ook grotendeels. Alleen P blijft over. En daarmee lijkt het
alsof die Personen los, geïsoleerd, an sich, absoluut bestaan in dat systeem van X. En dus ook als
zodanig kunnen worden uitgewisseld met andere systemen (die er net zo absoluut
over denken).
Door X en de relatie
expliciet te maken (door dat stukje context expliciet te maken en eraan toe te
voegen), krijg je zoiets als de onlosmakelijk verbonden eenheid P@X (dat wil zeggen P-zoals-tie-vanuit-de-context-van-X-van-belang-is).
Als X gegevens over die
Personen wil gaan uitwisselen met bijvoorbeeld Y, dan is nu meteen helder dat P
niet maar P is (absoluut), maar dat P eerst en vooral P@X is (contextueel). En dan is het maar de vraag of er –
zo zonder meer – wel iets uit te wisselen valt tussen X en Y. Dan komen
allerhande verschillen en overeenkomsten expliciet boven tafel. Want P@X is natuurlijk heel wat anders dan P@Y (wie dat niet ziet…)! Uitwisseling van betekenis lukt
dan alleen nog maar voor die delen van P die werkelijk en duurzaam overeenkomen
tussen X en Y.
17. You’re curious to know what motivates me to think in the direction I
do. Well, just let me add some context to the text that accompanied my question
(serving as a context to that question).
Nowadays we have this wonderful ‘thing’ called “Open Interconnection on
the scale of the world wide Internet”. Connect anyone through a lot of digital
artefacts to anyone else. Why? To convey the intended meaning of human X to
human Y (using lots of artefacts). Artefacts-in-between that are not able to
handle meaning; they’re not even aware of meaning. Artefacts that
are only able to transport and manipulate the zerones.
And real zeronempowerment originates from excellent
conveyance of intended meaning ;-).
X as a motivated actor produces a sign. And every sign is a request for compliance
(as anyone can ‘see’). When Y – another motivated actor – observes that sign, Y
responds; Y produces another sign. A sign of compliance or
non-compliance (yet) – and ‘anysign’ in between,
ranging from compliance to non-compliance).
When two people – say X and Y – directly interact (using
signs) without the help of artefacts and Y doesn’t understand X… then Y
asks X to explain. And X explains by adding more signs to his original sign.
Those signs are ‘con-signs’, or context to the original sign. And X keeps
adding context until Y understands the intended meaning of the original sign
produced by X. To people this is a very common ‘thing’ to do.
Another ‘thing’ that is very, very common for people to do is
context-switching. It’s really that common that people aren’t even aware of it.
Take something like a ‘stick’. When I ‘add’ the word ‘music’ (context) or the
word ‘hockey’ (another context) two quite different meanings arise. People ‘do’
the switch-of-context automatically – completely unaware. And machines? Well,
how would ‘they’ know? Their designers aren’t even aware of it. Switching? Huh?
Meaning? Huh? But people simply ‘know’ of contexts. They simply ‘know’ that a
slightly difference in context can create a huge shift in intended/perceived meaning.
Within one single ICT-thing and one single user there is no problem.
More users, knowing each other, working together, using one system – one system
of meaning… one ‘language-game’ (Wittgenstein)… oké -
its a little different, but it works fine.
But then… taking quite a step… there is the Internet. Lots of machines –
all nodes in that big www. Lots of people – all motivated. Lots of very short
and superficial contacts. Lots of … (fill in the blanks…). They don’t (get to)
know each other – probably never will. They have never seen each other –
probably never will. How to convey meaning in this very dynamic, very
changeable, very volatile, extremely varied --
qualitatively different -- environment?
Well, you’re very much going to need context. Inevitable.
Dire necessity. Not as an implicit ‘thing’, but as a
very explicit ‘thing’ to stay able to reproduce intended meaning at the
receiving side(s).
Without explicit use of context in our information systems we’re
increasingly lost. Why? We increasingly lose track of proper arrangement of
meaning. Meaning gets increasingly jumbled up in our nowadays context-unaware
systems. And without proper arrangement of meaning (using context), the
conveyance of intended meaning becomes a mess. Lots of different meanings come
into existence (shared at the speed of light). Causing small/huge differences
in opinion. Causing separateness. Causing communities
(, even societies,) to collapse due to lack of cohesion.
Some more words on context. Who are you? Aren’t you the ‘emptiness’ that
emerges from all your parts of your relationships that relate you to other
emptiness’s? Conversely: Aren’t you the ‘emptiness’s’ that emerge from their
parts of their relationships that relate them to your emptiness?
Thanks to my parts of my relationships that relate my emptiness to your
emptiness, I’m able to perceive you as far as my relationships that relate my
emptiness to your emptiness ‘go’ at this moment. Thanks to all of that I’m able
to ‘sense’, ‘talk’, ‘(dis)like’, ‘(re)produce’,
<verb> you into my emptiness.
So… we’re all becaused by the becomings of the relationships that relate our emptiness’s
to the emptiness’s around us. Aside: If I understood your answer to my
question, the previous sentence makes sense to you.
So… it’s really all about the environment/context that shapes your
emptiness. That’s first. Christopher Alexander calls such emptiness’s ‘centers’ (see: The Nature Of
Order). He talks about living centers that create
living ‘wholes’ and vice versa.
But… then… who is willing to believe that truth? Who is willing to
relate to that truth? Who is willing to really explore that thought? Who is
willing to try and shift his/her thinking into that direction? Who is willing
to reconsider and rebuild him/herself from that new paradigm? Who is willing to
shift his/her being-in-the-world according to this primary principle of context
over object (emptiness)?
18. Als je in een
ingewikkelde berekening ergens aan het begin een fout maakt, kun je natuurlijk
stug doorrekenen en ook stug volhouden dat het ‘ergens’ in het traject wel weer
goed komt. Je kunt ook stug volhouden dat als je maar precies genoeg doorrekent
het “al een stukje [helpt]”
Beste W, dat kan allemaal.
Jij kiest.
Wat ik (al die tijd) beweer
is dat CCTS conceptueel niet deugt (op conceptueel niveau is een ‘rekenfout’
gemaakt). Wie daaraan voorbij ziet of daarover de schouders ophaalt, rekent in
feite ‘gewoon’ stug door.
Dat is ook precies wat ‘die
jongens’ van de GUID’s, de system ID’s,
de namespaces, de whatevers doen. Ze modderen gewoon door. Ook de ‘jongens’
van CCTS modderen gewoon door; zelf zeggen ze met zoveel woorden dat CCTS –
precies wat jij aangeeft – alweer een stukje verder helpt. Gewoon stug
doorrekenen; wie weet komt het goed.
Daarmee zeg ik niet dat GUID’s, system ID’s, namespaces enzovoort waardeloos zijn. Ik zeg wèl dat ze via doormodderen niemand (substantieel) gaan
helpen.
Willen GUID’s,
system ID’s, namespaces
enzovoort ècht gaan helpen, dan zal er eerst
teruggerekend moeten worden tot aan de rekenfout ergens aan het begin… die fout
zal moeten worden hersteld… en daarna kan de rekenpartij weer worden hervat.
Dan vallen de GUID’s, system ID’s,
namespaces enzovoort op hun plek.
Beste W, ook dat kan
allemaal.
Maar – zoals ik al eerder
zei: Jij kiest.
Mijn rol is heel bescheiden:
“I can only show you the door”, zoals Morpheus
tegen Neo zei in The Matrix. Jij zult hem zelf
moeten openen. Maar als jij – als gevolg van bepaalde belemmeringen – die deur
niet ziet….
Jouw reply “Helaas zie ik niet
in waarom expliciet-maken zou helpen. Veelal gebeurt
dat al in EAI/B2B trajecten (door system id of namespace mee te geven aan de objecten (GUID)).
Die gemeenschappelijk contexten (open standaarden, waaronder bv. CCTS) helpen
al een stukje om betekenis uitwisselbaar te maken, maar het blijft vaak een
drama als veldjes (met expliciete context) anders geïnterpreteerd (kunnen)
worden. Zeg maar, wanneer het metamodel niet strak genoeg is” ademt ‘oud
denken’ en probeert ‘koste wat kost’ mijn intentie te vatten vanuit oud en
vertrouwd denken: het heersende paradigma-met-die-rekenfout-erin.
En zo modder ook jij – met de beste bedoelingen (daarover geen misverstand!) – gewoon door. Je gaat (nog)
niet terug tot aan de rekenfout….
In de taal van ‘The Matrix’ komt dat doormodderen
dicht in de buurt van: “You
have to understand that many people are not ready to be unplugged, and many of
them are so inured, so hopelessly dependent on the system that they will fight
to protect it” (zei Morpheus tegen
Neo). Het teruggaan tot aan de rekenfout
klinkt in Matrix taal ongeveer als: “You have to let it all go, Neo”
(zei Morpheus).
Nogmaals: Jij kiest.
19. Henri Ford schijnt ooit
eens gezegd te hebben dat zijn klanten elke kleur mochten kiezen zolang het
maar zwart was. Op vergelijkbare manier lijk jij ook te zeggen dat je “best
bereid [bent] om [jezelf] andere paradigma’s aan te meten (als Kuhn dat mogelijk achtte), maar wel als het binnen het
nuttigheidsparadigma past”. Je zegt eigenlijk dat je jezelf best
wel zoiets als een een ‘derde dimensie’ wilt
aanmeten (aan jou zal het allemaal niet liggen!), zolang het maar past binnen het
‘twee-dimensionale’. En dat gaat nu eenmaal niet; dat
had Kuhn al goed in de gaten!
En daarom “zie [je ook] geen
deur” en wil je graag “meer duidelijkheid van [mijn] kant”. En je o zo ‘redelijk’
ogende verzoek luidt vervolgens: “dus als jij even wilt doorrekenen zonder de
rekenfout en mij wat concretere dingen/deuren wilt tonen, dan zou dat helpen”.
Mocht ik daar onverhoeds niet in slagen… tja… dan ‘bewijst’ dat je eigen ‘gelijk’,
nietwaar?
Alleen… je verzoek is
allesbehalve redelijk. Het is zelfs ronduit ònredelijk!
Je vraagt immers het ònmogelijke van mij. Kijk dat
nog maar eens na bij Kuhn! En aan het
ònmogelijke kàn ik niet
voldoen.
Nee, dan zit er voor jou
niets anders op dan doormodderen.
‘Geluk’ bij dat ongeluk is
dan dat “doormodderen [ook je] voorkeur” heeft.
Dàt is jouw keuze. Of je dat nu “filosofisch/religieus”
vindt of niet.
20. Ik wil – voor jouw
duidelijkheid – een tweetal contextuele aanpassingen (die tegelijk ook als een
krachtig voorbeeld ‘werken’) tegen je aanhouden.
Je schrijft: “Dit context
verhaal is onmogelijk en niet nuttig (en daarom is er niks
te kiezen). Zou je een poging willen doen dit te weerleggen?”. Dat staat er zo
absoluut. Zo schreeuwend om context….
Daarom zou ik het – voor jouw
duidelijkheid – als volgt willen contextualiseren:
“Dit context verhaal is VOOR W onmogelijk en niet nuttig (en daarom is
er VOOR W niks te kiezen). Zou je een poging willen doen dit te
weerleggen?”. Zie je hoe weldadig context hier helpt om de betekenis van jouw ‘verweer’ open en bloot voor het voetlicht te brengen?
En daardoor is ook in één klap duidelijk dat er m.b.t. W ook (nog) niets valt
te weerleggen. Wie ben ik? Ik kan daar – voorlopig – geen zinnig woord meer aan
toevoegen.
Jij hebt immers zo o-ver-dui-de-lijk
gekozen! Wat valt er dan – voor jou – nog te kiezen (op dit moment)?
21. Jouw uitspraak “Tja, als
je de “VOOR W” context op de uitspraak toepast, wordt de uitspraak al
meteen minder nuttig/krachtig” kan ik in het geheel niet volgen. Het is precies
andersom! De uitspraak raakt op die manier juist uiterst toegespitst en uiterst
krachtig! Krachtig toegespitst op de situatie (context) waarin de uitspraak
betékenis heeft. Op jóúw situatie. Daarbuiten verliest de uitspraak
juist aan kracht! Zonder die context kan niemand wat met zo’n
zin. Het is een on-zin – zeg ook maar.
Je uitspraak “Dus als
iedereen dezelfde betekenis van CCTS (en andere standaarden) hanteert (dus
dezelfde context), dan communiceert dat gemakkelijker onderling” is zeldzaam
naïef: er is immers niemand die dat dáádwèrkelijk
dóét. Een uitspraak zonder werkelijke betekenis! En dáárom wèrkt
CCTS ook niet. En dáárom wèrkt EDI niet! En dat zíé
je – zoals je zelf terecht aangeeft – ook: “en dan zie je toch dat er afspraken
onderling (een nieuwe smalle context) worden gemaakt”. Ja, precies! De spijker
op zijn kop! Wil een CCTS/EDI-gebruiker er werkelijk
wat aan hebben… dan moet ie al heel snel de hand
lichten met de ‘spelregels’ van het CCTS-spel/EDI-spel.
Waar het nu om gaat is dat je
dat breken-van-de-spelregels niet als zijnde
ongewenst de kop indrukt, maar voluit als ‘rechtsgeldig’ erkent en een
volwaardige plaats geeft in – bijvoorbeeld – CCTS-nieuwe-stijl.
Zo roep je doormodderen een halt toe.
Voor wie het (al wat) ziet!
22. Om met het laatste te
beginnen: “Kunnen we er dan niet beter een algemene door velen ondersteunde
‘absolute’ gemeenschappelijke context van maken a la CCTS oude stijl?”. NEE!
Dan zijn we weer terug bij AF. Dan gaat iedereen weer opnieuw voor zichzelf
beginnen: “en dan zie je toch dat er afspraken onderling (een nieuwe smalle
context) worden gemaakt” (zei jij dat niet in jouw vorige bericht?). En dan zou
ik mijn vorige bericht weer opnieuw kunnen sturen….
“Wat schieten we daarmee op?”, vraag je je af. Nou… Ik zou
zeggen… Betekenis Op Maat Voor Iedere Participant –
dankzij context! Dáár zit de markt op te wachten. Wie dàt
gat als eerste ziet… en vult… die maakt een klapper!
“Krijg je met context geen
vele persoonlijke CCTS afstammelingen?”, vraag je je (vertwijfeld) af. Die vraag is gesteld vanuit het oude en vertrouwde denken. Wie context-zoals-jij-dat-nu-een-beetje-lijkt-te-gaan-zien
integreert in CCTS, bouwt structureel zoveel ruimte in voor betekenisvariëteit
dat die vraag domweg niet opkomt. Dat klinkt wellicht wat raadselachtig, maar
is als raadsel toch ook weer niet al te moeilijk…
“Dus jij zegt dat een
Klantorder er zus uitziet (jouw context) en ik zeg dat die er zo uitziet (mijn
context)”. JA, dat zeg ik. En natuurlijk zijn er tussen onze twee klantorders overeenkomsten-in-betekenis, maar er zijn ook verschillen-in-betekenis. En ik zeg dat CCTS-nieuwe-stijl
haar participanten op maat bedient met overeenkomsten èn verschillen. En op basis van (groten)deels dezelfde
onderliggende elementaire basisgegevens kun je tot een variëteit aan
klantorders komen.
Het is goed om daar eens even
‘strak’ over na te denken. Wat is een contextuele klantorder eigenlijk precies
voor een dingen (meervoud)?
23. Einstein
zei eens dat we de dingen niet moeilijker moeten voorstellen dan dat ze zijn –
maar beslist ook niet simpeler! En met name dat
laatste vergeten we nog wel eens.
Wie informatievoorziening
voor mensen-in-de-informatiemaatschappij wil
ontwerpen… heeft eerst en vooral te maken met… mensen, en dus met menselijke
variëteit. Wie dat maar wat wegpoetst omdat er een complexiteits-bel
gaat rinkelen… is niet langer bezig met informatievoorziening voor mensen-in-de-informatiemaatschappij.
De reden dat het in de
praktijk al snel ondoenlijk ‘is’ – al die variëteit – is dat die praktijk de
waarde van context niet ziet, niet wil zien tot en met botweg ontkent... en dus
– onontkoombaar – gewoon maar wat doormoddert – tegen beter weten in (lees mijn
artikel er desnoods nog eens op na). Hoe paradoxaal het mogelijk ook klinkt:
het is juist via context dat we die variëteit – die jou nu nog ‘de stress’ in
helpt… – ook werkelijk áánkunnen!
Hoe meer er al op voorhand
duidelijk is, hoe minder extra informatie (=context) er nodig is om datgene wat
nog niet helemaal duidelijk is te verduidelijken; te ordenen qua betekenis. Dat
is het geval met ‘10’ in jouw voorbeeld. Overigens voeg je – om het voorbeeld
op voorhand te verduidelijken – toch wat context toe: ‘(tien)’.
Wie geen ST verwacht maar PCE
doet dat vanuit bepaalde (impliciete) vooronderstellingen. Om daar helderheid
in te krijgen, zul je ‘naar buiten toe moeten bewegen’ en je afvragen wat er
aan ‘achterliggends’ aanwezig is. Heeft dat (voor
sommige van je klanten) te maken met taal (NL/ENG/…)? Heeft dat mogelijk (ook)
te maken met afspraken over gebruik van internationale standaarden (ISO/…)? Nog
anders? Of is het - zoals in het geval van menselijke betrokkenheid (variëteit
zeg ook maar) zo vaak het geval is – een combinatie…? Het laatste dus…! Want
het hangt altijd van de specifieke situatie af die uitmaakt hoe je mensen op
maat bedient.
Op die manier maak je de zaak
niet moeilijker dan ze is… en ook niet gemakkelijker. Of jouw complexiteitsbel
nu gaat of niet: van Einstein zou je een
schouderklopje mogen verwachten!
En bedenk: niets is (vandaag
de dag) veranderlijker dan een veranderlijk bedrijf-met-mensen in een veranderlijke omgeving-met-mensen
(wetgever, concurrenten, klanten, …). Dus als het vraagstuk vandáág al
eenvoudig is (het gaat bijvoorbeeld puur om de ISO standaard – in jouw
voorbeeld)… dan is het vanaf mòrgen al wel weer wat
moeilijker geworden omdat dan die klant er bijkomt die voor 20% het succes van
jouw bedrijf uitmaakt en die in het NL aangesproken wil worden….
Je ziet het al voor je: De sales komt bij je en zegt dat dat
even geregeld moet worden (moeilijk kan het niet zijn, toch?) – hij heeft het al afgesproken met deze klant-kanjer
(Ja natuurlijk! Zoiets laat je als sales niet lopen)!
En jij weet net zo goed als
ik het weet dat dat de realiteit van vandaag is. En
jij weet net zo goed als ik het weet dat er dan vaak ‘geprutst’
en ‘geklungeld’ moet worden om het ‘snel’ voor elkaar te krijgen – waardoor
hele systemen op den duur ‘ver-prutst’ raken. Of zeg
jij in zo’n geval tegen je opdrachtgever dat het niet
kan omdat de complexiteitsbel bij jou is afgegaan of omdat het zo een zootje
wordt?
En waarom moet er ‘geprutst’ worden? Omdat het niet op natuurlijke wijze past.
Waarom past het niet op natuurlijke wijze? Omdat het niet aansluit bij de
impliciet gehouden context(en) waarin het huidige systeem (systeemmodule) haar
plaats, rol, betekenis heeft gekregen. En de kans is groot dat de
ontwerpers/bouwers van vandaag niet veel weet meer hebben van die impliciet
gehouden context(en) van toen… Daar zijn heel schokkende verhalen over bekend :-(.
Die impliciet gehouden
context(en) – die we maar al te vaak niet meer zo goed kennen – moeten nu snel,
snel, snel, snel worden om-geprutst
zodat ‘dat nieuwe’ erbij in past.
Voor een systeem dat met en
vanuit context ‘rekent’, is dat geen probleem. Alle bestaande contexten blijven
in tact. De nieuwe klant komt er ‘gewoon’ bij (naast te staan – zo je wilt).
Ander voorbeeld.
Neem een gastransportbedrijf
GTB. Wie het leidingnet wil gebruiken, moet zich bij dat gastransportbedrijf
melden. afZendende Partij ZP
wil gedurende Periode P een hoeveelheid van G gas transporteren van Plaats vP naar Plaats nP waar de
Ontvangende Partij OP het gas weer oppikt.
In het systeem van het
gastransportbedrijf wordt dat allemaal precies genoteerd. Wat dat
gastransportbedrijf vergeet te noteren is de precieze context waarin die
melding van ZP plaatsvindt… En op een ‘kwade’ dag gaat dat opbreken.
Op een gegeven moment wordt
er een nieuw netwerk bijgebouwd. Van een ander gastransportbedrijf AGTB. En
AGTB vraagt aan GTB de meldingen voor zijn netwerk op te pikken.
Probleem dat zich nu pas
openbaart – context-unaware als we zijn! – is dat wanneer ZP nu een melding wil doen bij GTB… dat spaak
loopt omdat geen van de systemen van GTB onderscheid kan maken tussen GTB en
AGTB; er was er immers altijd maar één gastransportbedrijf met één netwerk. Op
welk gastransportbedrijf heeft die melding nu betrekking? GTB zelf heeft geen
naam (geen plaats) gekregen (is niet gemodelleerd) in de systemen van GTB. Wat
nu? Hoe wijs je meldingen nu eenduidig toe aan GTB of AGTB zonder in ‘gepruts’
– dat tot puisten leidt – te vervallen? Want voor je het weet dient een derde
partij zich aan. Hoe zorg je er nu voor dat elke melding gerelateerd raakt aan
het juiste gastransportbedrijf?
Wat in de systemen van GTB
mist (o.a.!) is GTB zèlf! Elke melding is niet maar
een melding, maar is een relatie tussen GTB en de melder van die melding. En
die relatie moet in een veranderlijke wereld… expliciet aanwezig zijn.
Het antwoord? Och, het begint
met een C. Dankzij C ‘zet’ je AGTB er ‘gewoon’ naast. En GTB? GTB draait –
ongewijzigd – gewoon door. En AGTB ook. Da’s pas
robuust. Da’s pas duurzaam.
Complexiteits-bel? Kom!
24. Ja, waar het om gáát is dat die context expliciet is gemaakt en
daardoor voorhanden is. Waarom? Nou, alleen dàn
kunnen we er keer op keer – van situatie tot situatie en van moment tot moment
– opnieuw uit putten. Dat wil echter niet zeggen dat dat
dan ook allemaal maar expliciet in het vizier van wie of wat ook maar aanwezig
moet zijn. Waarom niet? Nou, dat spoort doorgaans niet met de specifieke informatiebehoefte-van-het-moment/situatie.
Van belang is
informatievoorziening op maat. Dat wil zeggen relevant voor de specifieke
situatie en het specifieke moment. Contextuele informatie dus – zeg ook maar. Dáár hebben we wat aan (in die situatie en op dat moment)!
25. Zag je de blog
van Ruud op Via Nova Architectura? Dat gaat (ook)
over context!!! Er is al een modelleringsmethode
(inclusief operationeel platform)! Ken je metapattern
(of metapatroon)? Niet gemakkelijk (maar nu je zover gevorderd bet met context…
;-)
26. Heerlijk om (wat) te
lezen over jouw ontdekkingsreis en – dat ook! – vind-tocht naar robuuste en duurzame betekenisgeving
via context!
Ik kan me de gedachte om
zoiets als ‘metapattern voor dummies’
te gaan schrijven wel goed voorstellen. Wel heb ik wel zo mijn Brrrr-gevoelens bij die toevoeging ‘voor dummies’; dat wekt naar mijn idee een wat verkeerde
suggestie. Zelf kocht ik het boek
(Metapattern – Context and Time in Information Models) begin 2005 – en, ja, klopt – het is een
Studieboek! Maar voor dóórzetters wel méér dan – ik herhaal: méér dan –
de moeite waard!!!
En daarom is het ook méér dan de moeite waard energie te steken in de
toegankelijkheid van metapatroon. Toch zal het wel een Studie blijven omdat het
begrijpen en waarderen van metapatroon ook een kwestie van ànders-denken-dan-traditioneel
is.
Ik weet niet hoe serieus je
plannen voor een boek o.i.d. zijn, maar als je denkt dat ik daar op de één of
andere manier een kleine bijdrage aan kan leveren… laat het weten!
In oktober 2006 schreef ik –
als verhaallijn voor een presentatie over een aanzet tot
informatie-infrastructuur – een soort (volgens Pieter) ‘krachtige samenvatting’
van metapatroon. Ik heb die tekst weer opgezocht; na veralgemenisering zal ik
die tekst publiceren. Daar bericht ik je dan over.
Op VNA publiceerde ik kort
geleden “Core Components zijn voor gisteren” en
“Eigenaarschap voor Samenwerking” (ze zijn ook te vinden op Emovere onder Artikelen). Beide artikelen
staan heel dicht bij context-a-la-metapatroon.
27. Later ben ik me meer gaan
verdiepen in zijn werk. Aspecten en Fasen, Informatiekundige Ontwerpleer, Metapattern, Semiosis & Sign Exchange, De klacht van de Keten etc. etc. En, ja –
wie niet het geduld op kan brengen om (veel) meer dan eens te lezen en te
herlezen, komt er niet uit en dus niet in.
En zelfs als je uiteindelijk
denkt te begrijpen wat er wordt bedoeld… zit er nòg
meer in, maar dat kùn je op dat moment niet snappen/‘zien’
omdat je mindset daarvoor nog te ‘scheef’ staat.
Gewoon volhouden dus maar. De tijd nemen. Voordat het kwartje begint te vallen,
gaat ‘ie’ eerst een tijdlang rollen… en dat rollen
noem jij: “maar dat [licht] flikkert wat, het gaat zo en nu en dan ook nog
steeds weer even uit”.
28. Over wat je bedoelt met
‘bereiken van integratie’ ben ik onzeker. Bedoel je met integratie dat wat zo’n beetje iedereen in de IT ermee bedoelt?
Zelf ben ik eigenlijk nooit
gericht met integratie-op-die-manier bezig. Dat wordt
niks - zo is mijn overtuiging. Integratie zie ik
eigenlijk alleen maar als ‘iets’ dat naar-alle-kanten-toe
mogelijk wordt als gevolg van goed informatiekundig ontwerpwerk met – zeg –
metapatroon.
Je kunt – bijvoorbeeld –
enorm druk in de weer zijn met een (kwijnende) plant; het gaat je structureel
beslist niet helpen als je aan het grond-werk voorbij
ziet. Een deugdelijk samenhangende basis. Zònder grond-werk valt er eigenlijk niets te integreren. Mèt deugdelijk grond-werk zijn er gevarieerde mogelijkheden naar wisselende behoeften
van een waaier aan mensen/instanties. Wat zou je dan nog willen integreren?
Tegen mijn collega’s zeg ik dan ook wel eens – zonder dat ze het overigens
begrijpen: “je integreert het beste door het na te laten”.
29. Ik herken zijn
‘behandeling’ heel goed als hij zegt “Qua casus is het
daarentegen optimaal wanneer je een relevant probleem uit je eigen praktijk
kiest”. Iets anders gaat geloof ik ook niet werken. In mijn ‘persoonlijke’
geval is daaruit Multifocaal
netwerkmodel ontstaan. Neem dus een eigen-praktijk-probleem
dat je werkelijk aan je eigen lijf raakt; alleen dan ga je voldoende deep down the rabbit hole.
30. Maar ja, de vraag is
natuurlijk hoe zijn (persoonlijke) agenda er uit ziet….
31. Wat is er nu eigenlijk
precies aan de hand? Zit het bestuurlijk gezien mis? Laat ‘de’ ICT te wensen
over? Is ‘de’ cultuur disfunctioneel geworden? Missen we iets ‘anders’? Missen
we ‘het’ punt wellicht?
Spelen maatschappelijke
ontwikkelingen ons parten? Is het de als maar verder doordringende
informatiemaatschappij? Bestaat de overheid
daar eigenlijk (nog) wel? En ‘haar’ onderdanen?
En… zitten vele andere (overheids)organisaties niet in zo’n
zelfde schuitje? Zo vraagt Daan zich min of meer af in zijn bijdrage
aan VNA.
Heeft iemand qua diagnose al
eens – een flink stuk – verder gekeken dan traditionele neuzen lang zijn?
De trein moet weer op de
rails – stelt Daan in dezelfde
bijdrage. Oké… maarre… Welke trein? Welke rails?
Wie figureren in zo’n nieuwe situatie als verkeersdeelnemers?
Als deelnemers aan robuust informatieverkeer? Zijn dat de nu onderling
afhankelijke overheidsinstanties, bedrijven en individuen? Of denken (en
werken) we nog steeds traditioneel – oud en vertrouwd?
Neem ook eens – vrijblijvend
natuurlijk! – een kijkje op: Leuker kunnen we het wèl
maken! en sta uzelf toe (of niet; u kiest) weer
een stapje verder los te komen uit het oude en vertrouwde.
Januari
- februari 2008, 2008 © Jan van Til