2007.04 Aantekeningen

 

Jan van Til

 

 

Onderstaande tekstfragmenten zijn veelal afkomstig uit reacties op artikelen in Computable en e-mail die ik verstuurde in de periode augustus en september 2007. De volgorde van de fragmenten is chronologisch.

 

01. In ‘Spelmaker’ (http://www.wisse.cc/htm/spelmaker.htm) schrijf je: “Voorts zijn zowel situatie als gedrag op hun beurt geconstitueerd als – configuraties van – gesitueerde objecten”. Mijn bewuste(re) denken beperkt zich tot nu toe tot situaties. Situaties die “op hun beurt geconstitueerd [zijn] als – configuraties – van gesitueerde objecten”. Dat lijkt me wel duidelijk: elke situatie zie je als een bepaalde verzameling onderling gerelateerde objecten (waarbij ‘onderling gerelateerde’ maakt dat objecten ‘gesitueerd’ zijn).

Voor zolang de situatie stand houdt natuurlijk – want via gedrag ontwikkelt een situatie zich verder tot een volgende situatie. En die volgende situatie kenmerkt zich dan door de – ten opzichte van de voorgaande situatie – veranderde onderlinge verhoudingen tussen hernieuwd gesitueerde objecten.

Zo beschouwd is een situatie zoiets als een momentopname en heeft een wat statisch karakter. Gedrag is een proces (dynamisch karakter) dat die situatie doet veranderen in de volgende situatie.

Je schrijft: “[ook] gedrag [is] op [zijn] beurt geconstitueerd als – configuraties van – gesitueerde objecten”. Bedoel je te zeggen dat twee configuraties – waarbij de ene de ene situatie representeert en de andere de op die ene situatie volgende situatie representeert – ook als één configuratie opgevat kunnen worden?

Of bedoel je wat anders?

Het is toch een bepaalde situatie (een configuratie van gesitueerde objecten die ‘werkt’ als achtergrond) die het gedrag bepaalt van een bepaald ‘iets’ (een configuratie van gesitueerde objecten die ‘werkt’ als voorgrond)? Het klopt toch dat doordat een bepaald ‘iets’ zich (door het verkeren in een bepaalde situatie) op een bepaalde manier gedraagt, er een nieuwe situatie ontstaat met nieuwe mogelijkheden tot gedrag – enzovoort? En dat ‘iets’ is eigenlijk toch ook maar ‘gewoon’ een… situatie?

Wat die voor- en achtergrond betreft ga ik ervan uit dat die voor- en achtergrond onlosmakelijk zijn verbonden; niet apart verkrijgbaar; onderling afhankelijk. Zonder achtergrond is er geen voorgrond en omgekeerd. En hoe ontstaat voor mij (subject) een voorgrond? Doordat ik mijn aandacht er op richt – daardoor rijst voorgrond op en zakt achtergrond neer. En wat bepaalt waar ik mijn aandacht op richt? De situatie (achtergrond) waarin ik verkeer. En wat is bepalend voor de situatie(s) waarin ik verkeer? Daar waar ik mijn aandacht door de tijd heen het meest en meest intensief op richt.

Voorgaande configuratie(s) werd(en) bij mij opgeroepen als gevolg van het aanreiken van de configuratie: “Voorts zijn zowel situatie als gedrag op hun beurt geconstitueerd als – configuraties – van gesitueerde objecten”.

 

02. In ‘Spelmaker’ (http://www.wisse.cc/htm/spelmaker.htm) schrijf je verder: “Karakteristiek voor de totale wereld is openheid. Een figuur (lees ook: object) ontwikkelt mede situaties en dus dienovereenkomstige gedragingen. De ene configuratie roept de andere op, enzovoort. Metapatroon heb ik bemeten op dergelijke grenzeloosheid, terwijl voor elke gekende situatie wel degelijk precisie geldt”. Ja, die precisie spreekt wel aan – natuurlijk. Maar hoe die precisie dan tastbaar en hanteerbaar wordt (en blijft) in elke gekende situatie (een configuratie van gesitueerde objecten)… is dat al niet buitengewoon lastig? Hoe ruim moet je zo’n configuratie nemen voor voldoende precisie? Tegen een mis te verstane achtergrond steekt een gekozen voorgrond gemakkelijk mis te verstaan af. Ja, dat is inderdaad lastig. Daar komt vakmensenwerk – de professionaliteit van de ontwerper – om de hoek kijken. De ontwerper bepaalt hoeveel ruimte van situatie tot situatie nodig en voldoende is. Metapatroon legt de ontwerper daarbij in ieder geval niets in de weg: metapatroon is bemeten op “dergelijke grenzeloosheid”. En, ja, mèt behoud van precisie. Maar ja, wie gelooft dat nou….

Even later schrijf je: “Ik vermoed dat Hesse scherp inzag dat de meeste mensen zichzelf te ernstig nemen om reële, relevante verschillen te erkennen”. Wie zich – vrijwillig, enthousiast en/of zonder het te beseffen – heeft overgegeven aan een ‘fantastisch’ denkraam (en zichzelf daarmee op een bepaalde manier “ernstig [neemt]”), komt op een bepaald moment principieel denkruimte tekort. Zo’n tekort is slechts te verhelpen door de denkruimtebarrière te doorbreken via een discontinuïteit die we ook wel met de term paradigmawissel aanduiden. Vaste (oude) structuren verweken daarbij tot variabelen binnen een nieuw en vooral ruimer denkraam van hoger orde – met meer ruimte voor variëteit. En dat alles met behoud van precisie. Ongelooflijk.

Maar ja, zoals hieronder al staat uitgelegd, je moet wel behoorlijk gek zijn om zoiets idioots te geloven, laat staan er medegelovigen voor te willen winnen.

Over Harry Haller schrijf je (o.a.): “Het is, kortom, dus niet zo dat Hallers lijden veroorzaakt is door ontbrekende éénheid, maar daarentegen door zijn uiterst beperkte opvatting over zijn eigen meervoudigheid”. Mooi hoor! Wie vanwege beperkte opvatting over de eigen meervoudigheid éénheid zoekt omdat die er (in absolute zin) zou moeten zijn, maar toch ontbreekt,… vindt die pas wanneer hij zijn blik verruimt en meervoudigheid toelaat. De meervoudigheid van de eenheid is de eenheid van meervoudigheid. Wie één-voudige (absolute) eenheid opgeeft, is op weg gegaan de eenheid in verscheidenheid te vinden. Een geweldige ruil – zou ik zeggen.

 

03. (Biologische) Cellen beschikken over vele (soorten) receptoren. Rond een cel zwervende moleculen die niet op een receptor passen, ‘raken’ zo’n cel in het geheel niet – er ontstaat geen celgedrag. Zo’n cel is zich in het geheel niet ‘bewust’ van dergelijke moleculen; ze bestaan eenvoudigweg niet voor die cel. Past een bepaald molecuul echter wel op een bepaalde receptor, dan bindt dat molecuul zich aan de cel en past het cel-leven zich aan – overeenkomstig de ‘wil’ (betekenis) van het gebonden molecuul. En het aardige is dat wanneer een cel zich deelt, de nieuwe cel meer receptoren heeft van de soort waarmee de moeder-cel het meest/langdurigst succesvol werd ‘bestookt’. Zoiets als het verouderingsproces wordt veroorzaakt door een toenemend gebrek aan cellen met receptoren die moleculen accepteren die voor voldoende vernieuwing zorg kunnen dragen. Ja, inderdaad, je kunt eeuwig leven. Maar wie is er nu zo gek om dat te geloven?

Het draait om receptoren (niet om genen). Voldoende cellen met voldoende receptoren van het goede soort. Die zorgen voor voldoende ontvankelijkheid van signalen uit de omgeving. Die maken eerst een enkele cel en later een cel-groep als geheel gek genoeg om te gaan metapatronen als het/ze bestookt wordt met stimulansen voor contextuele verbijzondering.

Rondzwervende moleculen van goede snit zijn er genoeg (enkele missionarissen en plenty ellende), maar ze ontmoeten geen passende receptoren waarmee binding mogelijk is. En zo veroudert de cel en gaat ten onder – zonder ook maar één moment te beseffen waardoor teloorgang in gang werd gezet en uiteindelijk slechts ondergang als enig mogelijk gedrag resteerde.

 

04. Hoe houdt iemand – of het nu speels is of serieus – zijn aandacht vast bij zoiets als metapatroon? Wat ziet iemand eigenlijk als je hem metapatroon laat zien?

In ‘What the bleep do we know’ vraagt iemand zich af wat een aan de kust wonende indiaan eigenlijk zag toen Columbus voor het eerst met een tall-ship-met-alles-erop-en-eraan aan kwam varen.

Wat zie je eigenlijk als je iets ziet dat je nog nooit eerder hebt gezien en waarvoor je ook geen vergelijkingsmateriaal in je brein aanwezig hebt? En wat zie je als je niet in de gaten hebt dat je er geen adequaat vergelijkingsmateriaal voor in je brein aanwezig hebt? In het eerste geval haak je vrij snel af; het tweede geval maakt dat je – meestal – meer van hetzelfde ziet.

Wat is het dat een brein karakteriseert dat maakt dat iemand er direct – als een lichtflits – zoveel in ziet dat het zijn aandacht vasthoudt? Welke pool-paren (en posities erop) zijn van belang? Welke brein-configuratie?

Hoe komt het dat ik mijn aandacht er nog bij houd? Zie ik er zèlf al echt voldoende in? Draagt ons contact (cursus) nog méér dan substantieel bij? Hoe fragiel is ‘het allemaal’ nog bij mij, bij Gasunie, bij Jansen, bij jou? Nog anders?

 

05. Heb jij je wel eens ingelaten met zoiets als Second Life? Snelle Wiki-link: http://nl.wikipedia.org/wiki/Second_Life. Ik heb begin dit jaar – aangemoedigd door collega's – een account aangevraagd en me laten verdwalen in die merkwaardige virtuele wereld (die overigens net zo reëel is als jij het jezelf maar realiseert).

Het idee dat me tijdens het lezen van “A Crowd Of One” van John Henri Clippinger inviel (geen idee waarom het toen gebeurde; bedankt voor je aanwijzing) was dat ‘zoiets’ als Second Life wellicht een gemakkelijke en laagddrempelige manier is om mensen door allerindividueelste ondervinding vertrouwd te maken met een wereld die leeft en werkt volgens de principes van iDNA.

Met zo’n spel onder handbereik kunnen mensen (overheidsdienaren bijvoorbeeld) de nieuwe wereld op hun dooie gemakje grondig verkennen, zonder dat ie al in werkelijkheid bestaat. Vertrouwen kan gaan groeien. De nieuwe wereld wordt tastbaar. Het iDNA manifest kan zich ontwikkelen. Etc.

 

06. Vorige week had ik een kort gesprek met een externe consultant. Hij is door Gasunie ingehuurd om e.e.a. te betekenen op het vlak van wat ook wel heet ‘informatie-service-bus’. Het gesprek ging over CCTS, UN/CEFACT, meaning en business context. Hij wilde van mij weten of hij op de goede weg was. Zo van ‘hé, jij daar met jij met je gedachtegoed over informatie-infrastructuur, context, authentieke registraties en zo, kun je ons zeggen of wij (=Gasunie) daarin passen en op de goede weg zijn’? Met de gekozen vertrekpunt(en) ligt de nadruk vrij sterk op techniek – zo bleek. Hij ziet op de een of andere manier het toenemende belang van context wel, maar denkt context ‘gewoon’ te kunnen vatten in oud (en vertrouwd) denken. Ik heb ze de ru i  m   e     r        e  worldview nog maar eens voorgehouden, maar… om een lang verhaal kort te maken: hij vindt ‘alles prima’, maar wil wel dicht bij ‘de’ werkelijkheid blijven, want het moet ‘allemaal’ wel gaan werken – natuurlijk. Dat hij zich daardoor een ruimer zicht op ‘de dingen’ ontneemt, dringt - alle uitleg ten spijt - (nog) onvoldoende door.

 

07. Via de digitale Computable die vandaag op mijn digitale deurmat plofte (http://www.computable.nl/nieuws.jsp?id=2132273)... kwam ik via het bericht dat Google zich sterk wil maken voor Europees privacy beleid a la het “APEC privacy framework” uit bij: http://www.apec.org/apec/news___media/2004_media_releases/201104_apecminsendorseprivacyfrmwk.MedialibDownload.v1.html?url=/etc/medialib/apec_media_library/downloads/ministerial/annual/2004.Par.0015.File.v1.1. Vast oud nieuws voor jullie (?); ik had er in ieder geval nog niet van gehoord. Na een eerste vluchtige lezing is al duidelijk dat eigenaarschap van persoonsinformatie ook in dit framework geen (hot) item is.

Heel aardig is (voor mij) verder om te zien hoe een Economische Coöperatie als de APEC worstelt met balans tussen enerzijds het respecteren van privacy van personen (om hen voldoende vertrouwen in te boezemen danwel geschaad vertrouwen te herstellen) en anderzijds het in stand houden van ‘hun’ (ja ‘hun’) ‘free flow of information [among economies]’.

 

08. As you might know, I read most parts of the “UN/CEFACT CCTS V3.0 (2nd public review; 16 April 2007)” document. Why? Because I am interested in context – and CCTS/UCM deal with context.

In my opinion Context and Time both are very important – say – informational dimensions. Important because I believe Context as well as Time are more or less ‘forgotten’ dimensions. The first because we’re so unfamiliar with it; the second because we’re so familiar with it.

I created some comments on UN/CEFACT CCTS V3.0. And I like to share them with you.

(A). How are we connected…

Fred van Blommestein, one of the members of CCWG-UCM, mentioned the existence of UCM to me – late August 2007. I met Fred at Gasunie (a Dutch company mainly concerned with gas transport and related services). Fred is temporarily employed there to contribute to what is called the ‘information service bus’.

As a consequence CCTS v3.0 came into my existence as well as the proceedings of the UCM project this far.

Well aware of the eminent importance of contexts and of the Work and Efforts of Pieter Wisse on this very subject, I – of course – mentioned the existence of UCM to him.

(B). Imprisonment…

When does a room start to exhibit prison cell characteristics (and eventually truly becomes a prison cell)? I think it does at the moment one experiences that his/her freedom to ‘move’ in the broadest sense gets limited.

As long as one stays unaware of such limitations, the thought of imprisonment will not arise. While reading the CCTS document, I got that uncomfortable sensation of imprisonment. The strong feeling that CCTS deprived me of the minimal amount of freedom I need right now.

This feeling comes about as a consequence of my interpretation of CCTS. That interpretation may be inadequate or even wrong (or Wrong).

But then – me having that feeling: What do the (biggest) bars look like that CCTS tries to put me behind?

Bar 1: Restriction of context to the Business (context).

Throughout the text the perspective is narrowed to business only. However, it is clear (to me at least it is) that today information is getting more and more important. Not only in business situations, but in general! Private, public, societal, business etc.

Nowadays we connect everything with everything very easily. The keyword is Internet! Of course there is B2B, and B2C and …. But there’s X2Y too. And B2B, B2C etc. are indeed ‘only’ a subset of X2Y.

When dealing with information we – of course – can ‘see’ business, but business is not the first ‘thing’ and not the only ‘thing’ that appears on the horizon. And that's because information is an irreducible aspect of communication, which is in turn an irreducible aspect of (human) life. And since human life is not restricted to business... information and communication aren't restricted to business either.

From this broadened perspective (to me) it becomes clear that business certainly has – no doubt – it’s important place, but – informationally speaking – business doesn’t have any special rights that justify business as a starting point for CCTS, UCM or anything else.

Bar 2: Taking Business (context) as ‘the’ starting point.

CCTS seems to simply take that starting point for granted. As if it were the only possible/logical thing to do. It then becomes easy and ‘natural’ to forget about that starting point all together and implicitly take the CCTS starting point as the ultimate starting point. And… as long as one stays unaware… the room will not manifest itself according to its real nature… as a prison cell.

On page 18 (line 497/498) CCTS claims context independency: “[…] independent of any specific context”. I am afraid that is not context independency, but context independency in the context of the starting point as chosen by CCTS.

Is there an inescapable need to hold on to this self imposed limit?

Bar 3: Taking context categories as ‘the’ closure.

Then, starting from the CCTS’s ground level (a fixed level; the Core Components), BIE’s come into existence by applying (the mechanism of) business context to CC’s (page 22; line 618). And business context comes into existence by ‘instantiating’ one or more context categories. And (a fixed number of) context categories are prescribed by CCTS itself.

So, the way I understand CCTS, the whole of CCTS is bounded by CC’s on the one hand and context categories on the other hand. It is within these boundaries that CCTS has to support all businesses and all business circumstances within any of those businesses.

Is CCTS v3.0 really capable of accomplishing that task? Is CCTS – within her own chosen boundaries – capable of supporting enough ‘business circumstances’?

Where do we find people that willingly limit their opportunities fur business success (in CCTS language: limit their business circumstances), just because they have to deal with a standard that lacks the necessary accommodation for their legitimate business needs?

Is there an inescapable need to hold on to these self imposed limits?

(C). Closing remarks.

Today we live in a world in which – so to speak – change is the only constant. In other words: we live in a world in which (business) circumstances change rapidly and continuously. And the speed at which that happens… increases. This world can no longer work properly with any standard that limits its (business) inhabitants in their (business) information needs. Designers should also refrain from producing such limitations, especially not with richer – much richer options at hand. I believe Metapattern is such an option.

On page 13 (line 358) CCTS is presented as a “revolutionary approach […]”. CCTS may be right on that one. The question is whether it is revolutionary enough to adequately serve the still increasing dynamics of its users altogether.

On page 17 (line 471) the CCTS approach is presented as “more flexible than current […] standards”. And that is good news too. Again: the question is whether it is flexible enough to adequately serve the still increasing dynamics of its users altogether.

In my opinion CCTS v3.0 unnecessarily cripples itself by its limiting assumptions. I am quite sure my friend Pieter Wisse already has or in the near future will point that out to you in a far more precise way than I did here.

Please take that opportunity – study Metapattern (www.wisse.cc) twice as thoroughly as you had in mind. It is worth the trouble!

Metapattern is not easy to comprehend – which is because it requires quite another mindset than you probably have right now.

To give you one example; you find it on page 107 (line 3651-3653): “Whenever business collaboration takes place between specific trading partners, data is exchanged in the form of business messages. When used as such, that data exists in a particular context”. Quite a normal sentence for ‘contemporary’ mindsets, I think. But to a Metapattern minded person such a sentence just makes no sense; it is nonsense. And unless you at least make an attempt to understand (and hopefully appreciate) the ‘Metapattern way’, you will not be able to thoroughly ‘see’ why – I am afraid.

Well, that calls for an explanation! Of course the specific trading partners are related. But are they related through a single collaboration in one single business context? The text on page 107 strongly suggests that they are.

Each specific trading partner, however, acts from his own unique – that is from quite a different – business context. And each specific trading partner makes his own unique contribution to the collaboration. Those specific contributions start from different origins, they start for different reasons, they aim at different goals, they count different, they…. They simply are different.

The point is that there is no single collaboration in that one single business context. One simply misses the point if one misses… that point! The only ‘point’ that all specific trading partners share (have in common)… is a tiny reference to the collaboration in question.

So, how many different business contexts do we have here really? There are at least as many different business contexts as there are specific trading partners involved in the collaboration. But, then… what happened to the collaboration itself? Well, it emptied itself into the different business contexts. And it is this way that collaboration – now acting as a single emptiness – is perfectly suited to perform its pivotal task in… collaboration: connecting together the different business contexts. Welcome to Metapattern!

I can only ‘quietly’ repeat: please take that opportunity – study Metapattern twice as thoroughly as you have in mind right now (indeed, your context just changed!).

 

09. Your question (at LinkedIn) – as I take it – aims at informational trends rather then technological trends. And if I am right… that in itself already is an important trend! It is a trend that both recognises and appreciates the Need (please, do mind the capital) to differentiate between the two – which is a fairly new thing to do.

Technology is only to be used to put information (and communication) into practice. Yes, technology is important. Yes, technology pervasively changed our personal lives, our society, our business etc. Technology dominates our lives. Technology even out-dominated the informational side of the medal; it almost… disappeared from view.

So, yes, it is an important trend to ‘reinvent’ the informational side; to carefully reconsider both sides: what are the (striking) similarities and – that too! – what are the (striking) differences between the two.

And with that clear distinction in mind, it becomes possible to reframe and reallocate all sorts of real problems we experience today. What is the real nature of this problem? Can we really solve this problem with better/other technology? Or do we need to revisit and reframe the entire problem (area) and look for another approach… one that includes the informational side of life too?

Imagine a crossing in a small town. As time went by, traffic jams started to build up. To solve this problem the help of the most experienced car mechanic was called upon. Shortly afterwards they appointed him to the head of the traffic department. He studied the situation at the overloaded crossing and reached the conclusion that if the cars would be able to accelerate more quickly the crossing could handle much more traffic. Special stations were built at the approach roads and all passing cars were forced to undergo specific acceleration-treatment. It worked great! Traffic jams quickly disappeared at the crossing. Yes, there are those queues of cars now at the special stations nowadays, but that is caused by understaffing only.

The above parable pretty well resembles the current situation. Being swayed by the issues of the day, solutions are devised and implemented fast. Promptness of action is highly rewarded. And no one, no single one seems to remember that forgotten informational ‘side’. But its there! Yes, right over there, in the cast shadow of technology.

Just imagine the sensational way in which (even) traditional technology can be put to practice using the broadened perspective that will be reached by stepping outside the traditional and technology dominated habitat.

And, one of the most obvious things to discover is that “information is getting more and more important in [general]”. Not only in “business processes” – as you stated in your question. For the statement holds – say – worldwide: private, public societal, business etc. And that is because information is an irreducible part of communication, which is in turn an irreducible part of (human) life. And since human life is not restricted to business… information and communication are not restricted to business either.

From such a broadened perspective it becomes clear that business certainly has – no doubt – its important place. But – informationally speaking – business does not have any special rights that justify business as ‘the’ (implicit) starting point in general.

There is more, but this will do for now – I think. So, congratulations! You found yourself the most important – informational – trend for the years to come!

 

10. “Een derde van gebruikers vertrouwt klantdata niet”, kopt Rian van Heur in de (digitale) Computable van 26 september 2007 (zie http://www.vnunet.nl/nieuws.jsp?id=2145568).

Wat mij opvalt in het artikel is het slordige gebruik van het woordje ‘hun’. ‘Hun’ wijst naar eigenaarschap (van klantgegevens in dit geval). En zonder dat de auteur het beseft, draagt zij zelf (het begin van) de oplossing aan: eigenaarschap van persoonsinformatie!

Zolang het eigenaarschap van persoonsinformatie niet grondig is geregeld, doen bedrijven – onbewust – maar al te vaak alsof klantgegevens van ‘hun’ zijn. Tja, en dan zijn ze er ‘natuurlijk’ ook verantwoordelijk voor. Een verantwoordelijkheid die ze niet of nauwelijks waar kunnen maken.

Maar… stel nou eens dat (veel van die) klantgegevens helemaal niet van ‘jou’ zijn, maar onlosmakelijk onderdeel zijn van persoonsinformatie en daarmee van een persoon… die er – logischerwijs – de eigenaar van is. Toch? Wie anders? Dan… moet die persoon er maar voor zorgen dat die informatie klopt. Toch? En jij – als bedrijf – bent er gewoon de gebruiker van. Da’s pas een riante positie! Dat scheelt omzetverlies. Dat scheelt beheerkosten (tools en data). Dat scheelt personeel(skosten). Dat scheelt veel meer dan de auteur aangeeft! Is zoiets niet eenvoudigweg onweerstaanbaar?

Meer weten? Google eens op ‘iDNA Manifest’. Het iDNA Manifest gaat van A tot Z over het eigenaarschap van persoonsinformatie. Of kijk eens op de website van Pieter Wisse (www.wisse.cc/htm/informatierechtsstaat_2.htm) of Paul Jansen (www.pauljansen.eu/materiaal/iDNA-Manifest.pdf). Op beide websites is trouwens veel meer materiaal voorhanden met betrekking tot dit zowel belangwekkende als ook ‘vergeten’ onderwerp.

11. Als je jarenlang hebt geleefd in een ruimte van 1 cm3 en sinds kort het gevoel hebt gekregen dat je toch wat meer ruimte nodig hebt… dan is een stap naar een ruimte van 1 dm3 natuurlijk een hele klapper (zie de introducties in de hoofdstukken 3 en 5). Zo’n zee van ruimte overzie je natuurlijk niet 1-2-3 (zie de introductie in hoofdstuk 9) en naar nog meer ruimte – zeg 1 m3 – zie je al helemaal niet uit (zie de reacties hieronder). Nee, die 1 dm3 is (voorlopig) al gek genoeg (en dat leggen we nog eens even goed uit). [De genoemde hoofdstukverwijzingen zijn terug te vinden in UN/CEFACT CCTS V3.0 (2nd public review; 16 April 2007), http://www.unece.org/cefact/forum_grps/tmg/CCTS-PublicReview.pdf].
Dat is een beetje mijn gevoel bij het lezen van de reacties op het door jou en mij geleverde commentaar. De ‘CCTS-ers’ hebben nog maar net de klapper gemaakt van 1 cm3 naar 1 dm3 en overzien de nieuwe ruimte (die best wel eens snel zou kunnen tegenvallen) nog in het geheel niet (dat blijkt al uit de losse manier waarop zij met context omgaan). En de signs die in die situatie binnenkomen en nog veel meer ruimte in het vooruitzicht stellen, zijn dan maar zo requests die niet op compliance hoeven te rekenen. Onze commentaren komen uit een 1 m3 ruimte, waarbij het waarschijnlijk zo is dat elke flard commentaar groter is dan 1 dm3… en dus niet past in hun fonkelnieuw verworven ruimte… en dus niet in zijn geheel kan worden bekeken… en dus niet echt tot een beeld kan leiden dat men thuis zou kunnen brengen.
Ja, CCTS zit op het verkeerde spoor. En ze laten zich hun 1dm3 niet – ik herhaal – niet afpakken!

 

12. ‘Architectuurprincipes bestaan voor 80% uit algemene best-practices’. Zo luidt de stelling op de website van LAC2007 (www.lac2007.nl). Het volgende commentaar vond ik passend:

Een architect is naar mijn idee iemand die werk verricht in ONgewone situaties. Allerlei gedrag dat voortkomt uit gangbare principes is op een gegeven moment niet langer toereikend en leidt dan uiteindelijk tot een ONgewone situatie. Om van die ONgewone situatie weer een gewone te maken, zijn – met andere woorden – principieel Andere en Nieuwe Principes nodig. Dat is de werksituatie van de architect. En dat is ook precies de reden waarom iemand een architect in de arm neemt. Toch? In alle andere gevallen lukt het prima met een aannemer! Aannemers doen nu eenmaal niet anders dan met behulp van gangbare principes constructies voor gewone situaties produceren.

Een architect ontwerpt in die ONgewone situatie Ander en Nieuw gedrag op basis van Andere en Nieuwe Principes (best-practices zijn niet voorhanden). Dat doet hij/zij via voorzieningen. Voorzieningen die door een aannemer worden geconstrueerd. En als de nieuwe situatie werkt, en nieuw gedrag zich zet tot gangbaar en toereikend gedrag, zit het werk van de architect er weer op.

Ik ken iemand die – vele jaren geleden alweer – op heel zinvolle wijze onderscheid begon te maken tussen enerzijds constructieprincipes en anderzijds architectuurprincipes. Principes van de laatste categorie horen bij het werkterrein van de architect; constructieprincipes passen uitstekend bij het werkterrein van de aannemer.

Dat belangrijke onderscheid is helaas nog niet (voldoende) doorgedrongen tot ‘de stelling’. En dat is jammer, want daardoor blijven twee naar hun aard volstrekt verschillende werkterreinen onopgemerkt want op één hoop liggen. In het voordeel van… Ja, van wie eigenlijk?

 

 

 

Augustus - september 2007, 2007 © Jan van Til