Jan van Til

Op weg naar Communicational Excellence

Jan van Til

De titel van deze column? Die ontleen ik aan de publicatie die Vincent H. op 4 oktober 2015 publiceerde via LinkedIn Pulse. Die publicatie kreeg Het Rode Koningin Principe als titel mee.

De auteur laat een bonte zowel als intrigerende ‘massa’ elementen de revue passeren. Één ding wordt duidelijk: we zijn met z’n allen, of we het nu leuk vinden of niet, in een soort super-transitie(fase) terechtgekomen. We leven in een wereld die zowel tot-en-met uitdagend is als ook, met gevoel voor understatement, verwarrend. De strekking van het artikel: onze oude en vertrouwde wereld (ordelijk, stabiel, lineair, …), de wereld van het “panoptisme” is bezig te verdwijnen, ze geeft haar plaats op ten faveure van de wereld van het “holoptisme”.

De voor mij intrigerende gedeelten hebben betrekking op informatie – informatie die vandaag de dag met grootst gemak als storm- en rukwinden waaien van legio hogedrukgebieden naar netzo talloze lage(re)drukgebieden.

* Van menselijke naar machinale communicatie.

* Van binnen het eigen verband tot ver over welke verbandsgrens dan ook maar heen.

* Van eigen vertrouwde waarheid naar wereldwijde meerspraak en tegenspraak.

* Van eigen bronnen/bestemmingen naar legio bronnen/bestemmingen – overal ter wereld.

* Van stabiel en gedocumenteerd proces naar fragiel en niet of nauwelijks te documenteren proces.

* Van trage overzichtelijkheid naar die enorme compressie van tijd en gebeurtenissen.

* Van fysieke menselijke en face-to-face communicatie naar digitaal-gevarieerd.

* Van papieren informatie via postkoets naar gigaveel-en-nog-meer-bits op lichtsnelheid en op wereldschaal.

* Van één voor één en herhaalbaar naar alles tegelijk in steeds weer nieuwe volgordes/samenstellingen.

* Van informatie-massaproductie naar eenmaligheid voor tijdelijke verbanden.

En nu, nu zijn veel processen zo fijnmazig geworden, zijn veel stapjes zo klein “geworden, dat zelfs afzonderlijke data-objecten geraakt worden.” En even verderop in H.’s publicatie: “Digitale samenwerking leidt […] tot dataverrijking. Informatie A + informatie B wordt informatie C, maar die verrijkte data past vervolgens niet meer terug in de oude legacy IV omgeving.”

Dat is, lijkt mij, toch bijzonder ernstig:

1. De beweeglijkheid, de dynamiek zo groot is geworden dat zelfs de “data-objecten geraakt worden”.

2. Verrijkingen niet langer mogelijk/nuttig als resultaat van massaproductie; nee, ze zijn keer op keer anders en uniek.

Het lijkt er op dat we qua transitie op een punt zijn aangeland, waar het niet (veel) kleiner kan: zelfs de entiteit moet er aan geloven! Wat is het volgende element dat voor de transitie-bijl gaat? Iemand ideeën?

Het lijkt er op dat we informatie heel anders, n.l. stelselmatig moeten gaan organiseren. Want zolang we entiteiten blijven ontwerpen en bouwen zoals we dat altijd hebben gedaan – d.w.z. vanuit de optiek van het enkele, geïsoleerde probleem van een enkel, geïsoleerd verband van mensen voor een enkele, geïsoleerde combinatie van processen… zolang denken en werken we nog steeds volgens de principes van panoptisme. En dat werkt niet meer. De wereld draait domweg (dolweg?) door in de richting van holoptisme – als we de auteur mogen geloven.

Middels stelselmatige organisatie van informatie creëren we stabiele entiteiten die weer een hele tijd meegaan. Entiteiten waarmee we informatie op de situationele maat van het moment kunnen leveren. En daarmee creëren we weer een stevige ondergrond waarop tal van spelers simultaan en onvermoeibaar de wildste situationele capriolen kunnen maken. Iedere keer weer anders. Kijk, dat lijkt mij nu een solide basis voor Communicational Excellence!