Jan van Til

2011

2011.04 Aantekeningen

Jan van Til

Onderstaande tekstfragmenten zijn veelal afkomstig uit reacties op LinkedIn, Twitter, blogs en e-mail die ik verstuurde in voornamelijk de periode september en oktober 2011. De volgorde van de fragmenten is chronologisch.

01. I’d like to comment on, what you suggest to be “the roots”, the, as you call it, “straightforward” part of your post. These roots are – in fact… a way to view the world… a paradigm on which you base your life/behaviour, all of your next thoughts/actions.

In that worldview/paradigm: Things exist. Things exist separately from one another. Things exist by themselves. Things are first. Things can be grouped into collections. After things… there exist “perceived relationships” to relate things. And then, from the things-relationship structures, there emerges “sense-making” (meaning/interpretation?) followed by “decision-making” (behaviour?) – depending on views/viewpoints (interests/motives?).

Questioning that paradigm: If one doesn’t relate to a thing at all… does that thing exist in ones realizations of reality? As one starts to relate to a thing… does that thing start to emerge into ones realizations of reality? As one develops to relate to a thing… does the emergence of that thing develop into ones realizations of reality as well? The way one relates to a thing over time… does that ever changing way on and on create ones situational meaning of and behaviour with that thing? Do things ‘really’ exist? Or do things continually emerge into/demerge from existence by the way one develops his/her relationships with that thing?

It’s ‘rather’ important to explicitly choose the most productive roots. Perhaps… especially in your case – judging your last series of related posts that emerged because of the way you happen to relate to the things around you? Anyway… in my mind ‘it’ is not as straightforward as you put it. Today’s world is a world in which great changes take place (as you very well know, I’m sure). In such a world it is even more important to question ones ‘straightforward’ roots. One emerges from ones chosen realizations of reality.

02. Thank you for your constructive and inviting reply! Yes, indeed, “[t]he reason it is sort-of ‘straightforward’ is that that’s the metaphor that almost all of our existing tools and systems work with”. And a much larger part of our thinking – definitely not limited to tool-thinking/implementation-thinking so to speak – got, I’m afraid, imprisoned by it. The bad news is that we’re totally unaware of it (well, most of us). And that’s why we don’t experience the ‘deeper’ prison we’re in. We experience our prison at and limited to the tool-thinking/implementation-thinking level. But there is a ‘deeper’ prison; a prison that severely hinders us to escape from the insolvable problems we currently struggle with at the tool-thinking/implementation-thinking level.

Please don’t “shift the emphasis to the ‘relations’”! It’s our ever evolving relationships that create the ever changing things we be-have with. At the same time it’s our ever ‘doing’ behaviour that changes our relationships towards things. In terms of a contragram: the relation of the thing is the thing of the relation. Totally intertwined. You stated something like this yourself in several of your previous posts. One example: “We can choose anywhere as ‘the centre’, for some given purpose, yet must also insist that everywhere and nowhere is ‘the centre’, all at the same time.” I agree. So… fundamentally there is no such thing as the primacy of the thing (Object Oriented). Or relation (Relation Oriented). Far more productive is, say, Situation Oriented. The relations of things reconciled with the things of relations.

It’s ones set of assumptions (paradigm) that shapes ones particular prison. If one experiences problems, one, in fact, hits one (or more) of ones particular prison walls. At first these problems can be overcome easily. As time goes by newly arising problems tend to get nastier. In the end they become very hard or even impossible to solve within the boundaries of the current prison. One ‘simply’ escapes from a particular prison by adopting a new set of assumptions. That new set of assumptions opens up a bigger (far more productive) prison. A prison with a new language, new situations, new things, new relations, …. Only if one believes ‘all this’, one really starts to see it.

Staying in the old prison is the easiest thing to do. Everybody speaks the same old language, recognises the old things, relations etc. One keeps on selling products based on the current set of assumptions. One keeps on bumping ones head against the walls. One keeps on surrounding oneself with familiar problems and, of course, ‘solutions’. One keeps on creating a world in which no ground breaking things happen. A world whose solution space is (almost) exhausted.

Swapping the old prison for a bigger, more productive one… yields unexpected, unprecedented – far, far better results. For EA. For tooling. For metamodels. But… it’s the hard way: other language, things, relations, problems etc. In that new prison/world ground breaking things start to happen: unsolvable, stubborn problems suddenly become very, very easy. Solutions one has never thought of arise. But… only if one perseveringly believes ‘all this’, one really starts to see it. Is it worth a (your) try?

Surfacing deep (subconscious) assumptions is one – important! – thing to do. I agree, but examining them, identifying (some of) them as unproductive and replacing these by more productive ones is quite another – ground breaking – step.

For your convenience: “true contextual dynamics, in which everything is changing or transitory” can be modelled with, for instance, Metapattern. Be warned: it’s (quite) another language, other things, other relations etc. Just as an example, see here: in this model four governmental organisations are contextually modelled. Modelling the first organisation generated about 80% of it. The other organisations were added to it by juxtaposition. The fourth organisation appeared to be almost entirely present. Really enterprise-like. Really unprecedented. Isn’t it?

03. In the movie “The Matrix” Morpheus explained to Neo: “I can only show you the door, you must open it yourself”. In the same way I can only point you to your roots and invite you to – really – examine them. But if you choose to not open the door… you’re not going to catch even a glimpse of what’s behind it.

You state: “it’s the practical aspects that I’m really aiming for here”. Me too. But I opened the door. You very much seem to leave it untouched. That’s a choice. And that choice makes the difference. “What have I missed?” Well, you ‘forgot’ to open the door.

04. Naar de tweede FS-bundel… ben ik reuze benieuwd en kijk uit naar haar verschijning! In afwachting daarvan keek ik al een tijdje uit naar een nieuwe aflevering aantekeningen – waarin dan wel weer, als een soort voorproefje, allerhande bundelcorrespondentiemateriaal zou opduiken…. Wat in het vat zit…. Mooi dat het Manifest voor Informatieverkeer in de bundel een soort van… ‘coördinerende rol’ krijgt toebedeeld.

05. Ja, op Emovere, Informatiekundig Bekeken en Amplify stop/kte ‘het’ ergens in april 2011. Geen inspiratie meer. Of raakte inspiratie te zeer overschaduwd door frustratie, pessimisme, teleurstelling enzovoort? Hoe dan ook… er kwam niets meer opborrelen wat me de moeite waard leek om te delen. Een soort inspiratiewinter zeg ook maar. Of tie al voorbij is? Let maar op (doe ik ook).

06. De mens centraal…. Ja, dat heb ik vaker gehoord. Vraag is natuurlijk wel welk mens-beeld daarbij centraal staat. Ik heb wel eens (steeds vaker eigenlijk) de indruk dat dat mensbeeld vergaand geïnfecteerd raakt door de aanhoudende lawine aan door en door op cybernetische leest geschoeide (en dus beperkte) requests for compliance. Als mensen daar hun hoofd en masse naar gaan laten hangen… krimpt de markt voor zoiets als subjectief situationisme nog verder. Brrr.

07. Thank you for your friend-ly reply to my succinct contribution. That contribution, as I understand from your reply, caused you a, to say the least, Mood Change. Personal insult? Arrogance? Any of that was not – never was my intention. My apologies for that. Correct: we never met. So… in that (and other) ways I do not know you. I ‘only’ happen to know you from your Set of Very-Varied and Very-Various Posts. Are you trying to tell me that such knowing doesn’t say quite something about, say, the root-doors you (seem to) systematically live by?

Nevertheless, I’m glad that you made yourself absolutely clear: You’ve made your choices “with considerable care and forethought”. Thank you. And you’re not going to reconsider the ‘root-doors’ you opened/left untouched. Thanks again. I don’t see any right/wrong, good/bad in that. It is just the way it is. It’s your (rooted) way. And, yes, I Fully agree with you that “[t]here are consequences to opening doors, and sometimes – as in this case – the consequences can be very significant indeed.”

Of course I don’t (exactly) know what you’ve missed. How would I…? However, I, for myself, Know that roots (especially nowadays!) don’t last forever and need to be revisited and revised every now and then. It is from that very perpective that I suggested to you the forgetting, oooops, the ‘forgetting’ – please do mark the quotes – of a root-door. Such ‘forgetting’ (overlooking) is rather easy. For all of us; its human. Whether one has “some sixty years of intense, deliberative practice” or not. Therefore, I really don’t think that there is any need to conclude that I’m “mak[ing] arbitrary pejorative judgments about [you] or [your] competence”. On the contrary; I Am Not!

But, as said, I’m glad you made yourself absolutely clear. From such carefully rooted clearness it becomes obvious that you neither understand nor appreciate Metapattern. Thank you for making that clear too. Different sets of opened/closed root-doors inescapably yield different worlds in which there is little to really share. Again: I don’t see any right/wrong, good/bad in that. It is just the way it is: rooted ways unite as well as separate. Thanks anyway for having a (quick) look at it.

08. Contragram: Het gedrag van betekenis is de betekenis van gedrag.

09. I think we really need something like Human Interoperability (you might want to have a look at it. Human Interoperability was quite a normal thing to ‘live’ in traditional society…. When we started computing, we didn’t realise ourselves the crucial importance of context. Unfortunately computer-people still don’t…. We’re still stuck with text, text, text and another text – without accompanying contexts. Do we need contextual computing? Do we need contextual organisation of information combined with (familiar ways of) computing?

10. All our Be-Having needs to be re-grounded. Ungrounded from Having; grounded to Being. The Having-Dis-Ease deprives us from Being.

11. Klopt. Zolang de koek maar niets bedreigends lijkt te bevatten is het de zwijnen om het even. Laatst vroeg ik Tom Graves om eens serieus en met een open mind naar mijn commentaar op een post van hem te kijken…. Ik verwoordde het natuurlijk wel vriendelijker, maar de boodschap kwam wel in één klap over…. De rest bleef hardnekkig als oude koek liggen. Wie of ik wel niet dacht dat ik was…. Of ik wel wist wie hij was… zoveel boeken en artikelen geschreven… jááárenlange ervaring….

12. Just wondering… Backbone or Spinal Cord…? Or the both…? A backbone without spinal cord is of no use. A spinal cord without backbone doesn’t carry/live very long – I think.

Isn’t the spinal cord all about information we need?

Isn’t the backbone needed to keep information provisioning up-right?

Doesn’t the spinal cord easily exceed the boundaries of an enterprise?

Shouldn’t we move to one/few (infrastructural/systematic) spinal cord held up-right by several backbones?

13. If I understand you correctly… you take the backbone to be a complete and single infrastructural thing. As an example: IT-infrastructure. And you take the spinal cord to be the data to be transported in very various and very varying ways (supported by that single backbone – of course).

That’s all technical. Now let's get human….

Now take the spinal cord to transport clear human meaning (of information) in very various and very varying ways. Then the single backbone needs to be a complete and single information-infrastructure – keeping the provisioning of clear meaning (of information) up-right in various and varying ways.

Nowadays – yes, our ‘rather’ dynamical information society – clear meaning of information becomes utmost important. For clear meaning strongly supports right-the-first-time action of people.

No matter the enterprises a human being is currently in… clear meaning unprecedentedly supports human@enterprise: performing effective action – fulfilling the enterprise’s goals.

Effective human behaviour <-- Supported by clear human meaning <-- Supported by solid Information infrastructure <-- Supported by data@IT-infrastructure <-- Supported by … .

Does a certain spinal cord possibly contain other backbone/spinal cords?

14. Als door een ‘wonder’ zijn de lemmingen die op werkelijk fantastische en voortvarende wijze (topsnelheid, keurig in de pas enzo) op weg waren naar de afgrond (landelijk EPD) tot staan gebracht. En wat willen de lemmingen nu? Dóórgaan! Ze waren net zo lekker bezig. Tja….

15. Dank je wel voor inzage in de inhoudsopgave van de toekomstige bundel Interoperabel Nederland. Flinke bundel – inderdaad, je waarschuwde er al voor. Ik zie een mooie opbouw in delen. Ook zie ik intrigerende hoofdstuktitels. Op basis van deze inhoudsopgave zou het wel eens een spannend boek kunnen worden. Bestrijding van nieuwsgierigheid? Tijdens onze IGD2011 kan er mogelijk nog licht aan de sluier worden getipt?

16. You amaze me (again). However: Thank you for making clear to me the way you start to feel when you read my writings.

What can I say? This. It is not (never was) my intention to nit-pick, to address irrelevancies, to make you (or anyone) look wrong, to ‘do’ trollish ego-games, to play other petty and pointless ego-games, to denigrate you (or anyone), to get blocked from this site/discussions. I have no single reason to do such thing to you (or anyone).

I’m the most wicked man in the universe…?

Yet, you do read these things in them, making you feel the way you do. Perhaps we too often (seem to) totally miss each others points. The only hits there seem to be, are the ones like the one above. There is no point in such hits. Is there?

17. If it’s okay with you… I will continue to read and enjoy your posts – just as I’ve done the past couple of years. It’s ‘only’ because of my, say, special view-on-the-world that I act the way I do. Why do you act the way you do? Isn’t that because of a world view you feel comfortable with, you can work/live/etc with? In our case these two world views appear to differ widely and have little in common. I don’t see any right or wrong in that – it’s just the way it is. So… I won’t comment any more (until you explicitly ask me to). Thanks anyway for your patience.

18. Vandaag vroeg een consultant van A me of ik een goede “informatiekundige-wat-was-het-ook-nog-maar-weer-dag?” had gehad. En verder: “wat of we hadden gedaan – precies”. Ik meldde hem e.e.a. over ons zoeken naar doorbraakmogelijkheden voor stelselmatige informativoorziening. Als rechtgeaard consultant was hij natuurlijk onmiddellijk ‘geïnteresseerd’ en veerde subiet op. “Voor de draad ermee”, commandeerde hij! Ik vertelde hem over de huidige, vrijwel uitgeputte oplossingsruimte waarin nog slechts marginaal vooruitgang te boeken valt en illustreerde dat met enige voorbeelden. Ik vertelde hem over de veel ruimere en kwalitatief àndere oplossingruimte die wij zien. Over de moeite die er is om mensen over te halen ook eens een kijkje in die ruimte te nemen. Dat begreep hij eigenlijk niet. Het YouTube filmpje over Dr. Quantum in Flatland bracht een begin van licht in zijn duisternis. “Ja,” zo reageerde hij, “hadden ze vroeger ook niet zoiets? Met een platte aarde enzo?”

Maar, voordat je ongerust wordt, het flakkerende lichtje hield het niet lang. Hij deed weinig tot geen moeite de brand erin te houden en liet het ffft uit/over waaien. Met zoiets moest ik maar naar een universiteit ofzo. Of naar een onderzoeksinstelling. In een bedrijf kun je (als consultant – bedoelde hij waarschijnlijk) alleen aankomen met heel praktische dingen die ècht werken. Toch? Geen tijd voor nieuwe dingen! Nee, dergelijke risico’s zijn gewoon onverantwoord (voor een consultant)! En hij schudde zijn ‘wijze’ hoofd. “Nee…”, zei hij, dat viel allemaal reuze mee. De techniek bood nog zoveel mogelijkheden (voor consultants)….

19. Dank! Voor verwijzing naar en inzage in het verzamelde Redactionele correspondentie ronde de aanstaande tekstbundel Interoperabel Nederland. Een werkstuk op zich! En ook weer zoveel mooie aanvullingen op je Handboek: Metapatroon; Handboek stelselmatig informatieverkeer! Wie de moeite neemt en zich door de omvangrijke correspondentie heen te werken vind zo maar (?) een hele verzameling belangrijke waar-het-om-draait-punten. Mijn oogst voor nu: Wisselwerking, Evenwichtige Ver(stand)houdingen, Algemeen Belang, Infrastructuur voor Informatieverkeer, Door De Schalen Heen, Informatiebetrekkingen, Stelselmatig, Interoperabiliteit, Toegankelijkheid voor Iedereen, Variatie en Variëteit, Maatschappelijk Bereik, Interdependentie, Vertrouwen, Infrastructurele Voorzieningen, Risico’s, Open Informatiemaatschappij, Netwerkmaatschappij, Samenhangende Betekenisverschillen, Informatie-eigendom, Informatieruimtelijke Ordening. Mijn pet af voor de enorme-bak-aan-inspanning die het je moet hebben gekost om die waaier aan auteurs bij dè les te krijgen en te houden. En, ja, dat ook: ik ben nòg nieuwsgieriger naar de bundel geworden!

20. In zijn The Nature of Order geeft Christopher Alexander 15 eigenschappen van ‘living things’. Eén van die eigenschappen betreft The Void. De krachtig verbindende leegte die tot alles kan ‘uitstralen’ – waarna dat alles ook weer terugkeert tot die krachtig verbindende leegte. De simulatie die H aanwijst geeft dat indrukwekkend weer. Ontroerend!

Waar veel (Westerse?) mensen wel eens aan zouden kunnen lijden is aan het krampachtig willen vasthouden van/aan wat ze (menen te) Hebben. Wellicht goed voor slow-mensen om daarover eens te reflecteren? Om te zien waar slow nog slow-er kan? De Kondratriev gaat momenteel neerwaarts (zie de bijdrage van H hiervoor). Dat vraagt om… loslaten van wat we (menen te) Hebben. Op die manier bereiken we zachtjes en soepel en vlot het ‘dieptepunt’ van de huidige Kondratriev. Een dieptepunt dat zich dan genadig ontpopt als een bron van vreugde, als een entree voor ongekend fantastische opgang. Laat het Hebben dus maar gewoon los. Krijg weer zicht op Zijn. Ga verfrissend op in dat Zijn. Duik vervolgens weer op in ongekend nieuw aanzijn. En Zie de Zin van nieuw Zijn. Omdat dat toch wel lastig is… houden we (maar liever) vast aan wat we (menen te) Hebben. Een hebben dat ons als zand tussen de vingers doorglipt – en wel sneller naarmate we harder knijpen – omdat het nu eenmaal bezig is om te verdwijnen. Onontkoombaar – zoals een rups transformeert in vlinder. Alles loslaten. Niet om te verdwijnen, maar om op ongekende wijze te verschijnen. Let op: niet om te Hebben, maar om uiteindelijk weer terug te keren naar Zijn. Dat zou me een verandering zijn….

21. Met K werkte ik in 2009 een aantal maanden samen. Toen heb ik meerdere, zeg maar even, stelselmatige gesprekken met hem gevoerd. Hij had er best wel behoorlijk wat oren naar, maar liet zichzelf, toen ontmoeting van puntje en paaltje aanstaande was, toch niet doorbreken om door te kunnen breken. Vermoedelijk omdat hij ergens – gut feelings ofzo – gewoon wel wist dat hij er in zijn dagelijkse praktijk (die van gisteren en eergisteren) niet een al te rijk belegde boterham mee zou kunnen verdienen…. En dat ‘het allemaal’ toch wel dusdanig nieuw was en is dat je er de handen niet zo maar 1-2-3 voor op elkaar krijgt. En dat laatste is vandaag de dag iets wat ik wel (steeds) meer tegenkom. Als men iets niet snel tot resultaat ziet leiden… dan… dan… kan men er niet (zo direct) iets mee. Goedbedoelend volgt er dan vaak zoiets als een verwijzing naar universiteit of hogeschool waar ze dat soort dingen eigenlijk zouden moeten uitzoeken. Waarop het “Toch?” volgt dat het retorisch triomfantelijke sluitstuk van zo ‘redenering’ vormt. Geen doorbraak dus bij K. Maar, zo legt hij – en daar komt de Brabander en Bourgondiër onmiskenbaar in hem bovendrijven – vriendelijk uit, het leven zou toch ook maar saai worden zo … en peinzend reizen zijn gedachten alweer af naar volgende einders. Proost.

Wat je ermee moet? Het hopeloosheidgif dat toch een beetje tussen die paar regels door sijpelt… zo uitnodigend en open mogelijk neutraliseren. Denk ik.

22. Thank you for your comment! And I sure hope that ‘this beauty’, as you sincerely call it, will thrill people into the sense of “That’s it! That’s the next way to go!”

Indeed, nowadays… broadening ones horizon is a very, very wise thing to do – for any of us. Including you. And me. And any one. Why? Well, because it is of crucial importance to know what it is where you’re trying to get your head around. Will it direct you towards your goals? Or is it just another idea?

An Information Roundabout aligns with your Why’s and will therefore direct you to your goals. Service Oriented Architectures possibly can play a role, but are not the starting point and are – for that reason – not really worth anyone’s while to get his/her head around.

23. Thank you for you kind reply. What you’re describing is the What of architecture. What I’m looking for is the Why. What is it that Thrills people to ‘do’ architecture? Based on your response I won’t buy enterprise architecture from you. Based on your response I don’t even Want to be an architect for your organization either. There is nothing in it that thrills me; that connects us (yet).

I’m not saying that you’re talking nonsense; Absolutely Not!

Human Beings need to communicate – I Agree!. To take a necessary further step: Human beings need to be Interoperable. And that’s exactly why I explicitly propose Human Interoperability. In my mind it’s all about interoperable Human Beings. That, in my opinion, is the utmost primary thing we need to keep in mind.

Human Beings – alive in full-blown and modern information society – all live simultaneously in various as well as varying communities. Across these and within these communities they need to be interoperable. Only one – so… it’s a special case – only one of these communities is an organization/enterprise. Only one. Communities build up into bigger ones. Communities also fall apart, cease to exist or reorganize. Communities come (up) and go (down) all the time; depending on the ways Human Beings develop their relations towards them. Human Beings stay. They are the constant factor. They engage, over and over again, in various and varying communities. It’s Human Beings that need to stay (or become) interoperable – not organizations. It’s Human Beings that either act/communicate on behalf of themselves or on behalf of one or more communities. And depending on their ever developing Why’s, communities (possibly an organization) flourish or droop.

But my question remains unanswered for the moment. Why would we really need Enterprise Architectures? Why would we really need Enterprise Architects? Why are these jobs so tough to fill?

24. I believe you’re trying to tell me that we desperately need Human Beings that are Interoperable. I agree. We still don’t really need EA’s. I’m still missing the Why.

25. Ja, leuk model! Maakt de ‘schier’ onoverbrugbare kloof nog eens goed duidelijk. Verschaft me bovendien een goed antwoord op een vraag als “Wat heb ik hier nu aan als ik zo meteen weer achter m’n bureau zit?” Dat antwoord luidt zoiets als: “Kom steek met mij de kloof over en dan maak ik je het duidelijk vanaf de overzijde. Vanaf deze positie kun je het gewoon niet zien”. In geval zo’n antwoord niet begrepen wordt, leg ik nog eens uit: “Kom steek met mij de kloof over en dan maak ik je het duidelijk vanaf de overzijde. Vanaf deze positie kun je het gewoon niet zien”. Moeilijker is het eigenlijk niet; ook niet makkelijker trouwens. Mogelijk zonder het al helemaal te beseffen… slaagde je er tegelijk ook prima in de slag die je sloeg naar mijn ‘gevoel van “hopeloosheid”’ te modelleren.

26. Ik vermoed dat die werfdirecteur, nadat het zojuist te water gelaten schip er toch een vrij fors afwijkende waterlijn op na blijkt te houden, er op aan zal sturen het waterniveau in de werf aan te passen bij een volgende tewaterlating om ook het varen met zoiets moois tot een geheel nieuwe experience maken.

27. This discussion started with: “EA Jobs are Tough to Fill”. And – the way I understand the provided article – that is a Real Problem that Needs Attention. Something Has to be Done!

Then there is me. Just asking. Why does one see that as a problem? Do we really need EA's (making EA’s)? If we don’t… there is a problem with the problem: reframe it. If we do… then WHY? And next: HOW? And finally: WHAT? By the way: this second branch might also lead to a reframing of the problem.

In case we do need EA’s (making EA’s)… we need to find a real, an appealing WHY. A, say, Sinek-WHY. A Why that puts (resonates, thrills) people into motion (… example: that makes them get up early to be the first at the Apple store to get their iThing). Then… people become EA’s themselves. Then… some other people become real EA-experts. Then… people start Real schools to lovingly educate people into the profession of EA. Then… people in communities start to see the value of EA. Then… new communities form; others reform and/or eventually cease to exist. Etc. Etc.

Are we able to find an appealing WHY? A WHY that bypasses our rational/thinking brain and directly touches our feeling brains.

28. Gaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaap. Sorry. Misschien is het een idee om alle geneuzel rondom EPD’s nu eens te begraven? Er gewoon eens over op te houden? Er wordt geen patiënt substantieel beter van. De enigen die er beter van worden zijn de automatiseringsclubs. Als belastingbetaler schiet je er ook niets mee op – in tegendeel.

Zucht… En al die retoriek over de burger/patiënt centraal…. Kunnen we niet eerst eens een beetje nádenken (met het hoofd)? Dan komen we er achter dat… Niemand centraal moet staan. Dat geeft per definitie scheve verhoudingen. En die werken niet duurzaam. Iedere betrokkene moet uit volle borst het geheel eigen deuntje kunnen zingen. Zolang we daar geen concrete ideeën over kunnen/willen ontwikkelen… blijft het spaak lopen.

Maak één dossier… Waarom? Waarom? Het klinkt wel leuk enzo… Maar waarom?

… waarin de patiëntinformatie vastligt … DE patiëntinformatie? Hoe achterlijk zijn we helemaal? DE patiëntinformatie bestaat helemaal niet. Heeft nog nooit bestaan, zal ook nooit bestaan.

… door middel van gestructureerde gegevensopslag … voor wie is dat in vredesnaam nu interessant?

… zodat eenheid van taal ook gewaarborgd wordt … Ohhhh… HELP! Als er iets is dat NIET met gestructureerde gegevensopslag wordt gewaarborgd is het eenheid van betekenis van taal (want dáár gaat het – hoop ik tenminste – om).

Hé, wat is dat? De wekker!?! Gelukkig… ik droomde het allemaal maar.

29. Thanks, R! Yes, that’s the kind of Sinek-WHY I’m looking for.

Next question is what the WHY of an employer/principle (trying to employ/hire an EA) looks like. To me it seems that an employer/principle is (like) an “owner or other top-authority of a group, community, or organization.” Am I right? Does he/she tangibly know his/her why’s with respect to the EA he/she is trying to employ/hire?

And then: what’s the WHY of an EA ‘dying’ to do his/her job for an employer/principle? Does he/she tangibly know his/her why’s?

And finally: what – do you think – is, on average, the highly frustrating and intangibly mismatch between the WHY’s?

In my mind people – from both sides – (gut) FEEL the mismatch. And their experiences confirm their feelings. Why? Because they don’t tangibly know their why’s. For if they knew… there would be more interviews and these interviews would develop and work out quite different.

How do you… feel about that?

30. Met dat “proost” geeft iemand zijn gedachten… gedachten die hem/haar mogelijk bijna over de paradigmatische streep trokken… vermoedelijk een wilde wending in de richting van iets geheel anders. En zo iemand denkt vervolgens – hoofdschuddend: “met die malligheid moet je je natuurlijk ook niet echt inlaten; er zijn per slot van rekening belangrijker dingen te doen”. En dat geeft dan geweldig veel “troost”. Hopevoze troost. Proost!

31. When an employer/principle acts out of his why’s… he/she radiates these why’s all the time. Therefore his (near) colleagues will either leave him/her or start to resonate in the power of his/her radiation. Acting from aligned why's is extremely powerful. It’s like two waves that are in phase.

Perhaps we wouldn’t even need EA's if far more people would act out of their why’s…. I look forward to your post. Thank you for your patience.

32. Hmm, zoals jij het stelt was ik me er niet van bewust (nog)…. Maar er zit wel wat in. Goed dat je die wilde wending zo behendig opvangt en doorzet. Ja, contragrammen… Gisteren, om de wending maar wat verder in te draaien, kreeg ik een boekwerk in handen van Eric Koenen. Wat mij betreft een smulwerk – afgaand op de eerste, inleidende pagina’s: De Atomiumorganisatie. Met als ondertitel: Wie Piramides Bouwt Krijgt Mummies. Het regent contragrammen – nou ja, als je ‘weersgesteldheid’ het je toelaat natuurlijk.

“Het was het moment waarop ik me afvroeg of dit een tijd van verandering is of een verandering van tijd” (p17).

“Soms kun je iets begrijpen, maar niet uitleggen” (p18).

“[…] de paradoxale interactieve verhouding tussen ‘autonomie’ en ‘afhankelijkheid’” (p18).

“De vrijheid neemt toe en daarmee ook de verantwoordelijkheid voor elkaar” (p18).

Enzovoort.

Van p30 haal ik: The profit of prosperity is the prosperity of profit. Toch wel mooi!

Vitruvius, Bauhaus, Jo Coenen (architect), Peter Sloterdijk (Duits filosoof) passeren (in de eerste pagina’s) de revue als (mede) aanzetters/beïnvloeders tot, zeg maar even, zijn Atomium-denken/doen.

33. Enkele jaren geleden alweer, wees Pieter Wisse me op het werk van John D. Haynes. Wisse publiceerde erover op zijn eigen site: Anatomy of Contragrammar. En dat verhoogde mijn gevoeligheid voor contragrammen enorm. Vooral als ik twee ogenschijnlijk losse of tegenovergestelde begrippen tegenkom, probeer ik ze in contragram-vorm bij elkaar te plaatsen. Vaak kom je dan mogelijkheden tot ‘verzoening’ op het spoor.

Waarom schrijf ik dit eigenlijk (aan jou)?

Gisteren (28/10) kreeg ik jouw De Atomiumorganisatie in handen – het boek dus. En daarover berichtte ik vanochtend aan Wisse in essentie het volgende:

… kreeg ik een boekwerk in handen van Eric Koenen. Wat mij betreft een Smulwerk! – afgaande op de eerste, inleidende pagina’s (verder kwam ik nog niet): De Atomiumorganisatie. Met als ondertitel: Wie Piramides Bouwt Krijgt Mummies. Het regent contragrammen – nou ja, als je ze kunt zien natuurlijk.

“Het was het moment waarop ik me afvroeg of dit een tijd van verandering is of een verandering van tijd” (p17). Contragram: Een tijd van verandering is een verandering van tijd.

“Soms kun je iets begrijpen, maar niet uitleggen” (p18). Contragram: Het begrijpen van de uitleg is de uitleg van het begrijpen.

“[…] de paradoxale interactieve verhouding tussen ‘autonomie’ en ‘afhankelijkheid’” (p18). Contragram: De autonomie van de afhankelijkheid is de afhankelijkheid van autonomie.

“De vrijheid neemt toe en daarmee ook de verantwoordelijkheid voor elkaar” (p18). Contragram: De vrijheid tot verantwoordelijkheid is de verantwoordelijkheid tot vrijheid.

Nog eentje. Van p30 haal ik: The profit of prosperity is the prosperity of profit.

Tot zover mijn bericht aan Wisse. Wellicht kende je het fenomeen contragram reeds? Naar mijn idee vormen boeken/artikelen/etc. waarin het contragrammen regent, belangrijke wegwijzers voor het kantelende tijdsgewricht waarin we leven (en waarbij we onszelf overwegend zo enorm in de weg lopen).

34. Een kleine twee uur na mijn bericht aan Koenen, waarin ik hem wees op het hoge contragram-concentratie in zijn boek, De Atomiumorganisatie, volgde zijn reply: “Beste Jan. Dank voor je fascinerende mail. Ik ben direct in de ban van het contragram. Deel je visie op het kantelende tijdsgewricht. De uitdaging voor leiders bestaat mi uit het verbinden van zaken die steeds als onoverbrugbare tegenstellingen zijn geponeerd.”

Ondertussen… kwam ik lezendeweg aan op p62. Daar schrijft Koenen – openend aan het begin van zijn derde hoofdstuk; het eraan voorafgaande min of meer concluderend en samenvattend: “Waar in het oude denken begrippen als stabiliteit en beweging, autonomie en verbinding en sturen en loslaten werden gezien als elkaars tegengestelden, ontmoeten deze elkaar in het nieuw denken als partners. In de verbinding tussen de uitersten ontstaan dan begrippen als stabiliteit in beweging en beweging in stabiliteit, autonomie in verbinding en verbinding in autonomie en sturen door los te laten en loslaten door te sturen”. Mooi!

Vooruit… nog een handjevol:

Van p60 oogst ik: De beweging van orde is de orde van beweging. En: Being human is human being.

p56: De reflex van de organisatie is de organisatie van de reflex.

p53: Het maatschappelijke van de organisatie is de organisatie van het maatschappelijke.

p50: De co-currentie van concurrentie is de concurrentie van co-currentie.

p45: De balans in beweging is de beweging in balans

p45: De vanzelfsprekendheid van het tekortschieten is het tekortschieten van vanzelfsprekendheid.

p41: De wereld van de organisatie is de organisatie van de wereld.