2011.01 Aantekeningen
Jan van Til
Onderstaande
tekstfragmenten zijn veelal afkomstig uit reacties op LinkedIn, Twitter, diverse
blogs en e-mail die ik verstuurde in voornamelijk de periode januari en februari
2011. De volgorde van de fragmenten is chronologisch.
01. Thank you very much for your constructive comment!
The infOrch presentation, as
you correctly concluded, is, indeed, not… complete. Yet it is complete enough
to convey a clear enough, even “intriguing”, picture. Right now I am working on
a next presentation to (further) complete that picture. In the meantime: the
true power of infOrch doesn’t originate from one or another service
architecture, but from the infrastructural organisation of information
(information-architecture if you like). Note: this way of organising differs
qualitatively from the way we nowadays organise information. And, yes, correct,
that organisation of information also determines the service architecture to
which the information orchestrators are connected like flexible hinges. In that
way the information orchestrators enable at the last possible moment the user
to make his/her best possible decision.
Meaning of information (signs) to an individual (in his/her imagination)
varies with the situation (in reality) in which an individual faces that
information (signs). That situation is, of course, made up of a set of signs
(information) too. That coherent set of signs is called… context. When we organise
our information contextually (infrastructurally)… we can focus on any piece of
information in the organised/constructed information pattern. A specific focus
determines the remainder of the pattern as context (for that specific focus).
That context supplies the chosen focus optimally with meaning. Other focus…?
other context…! other meaning… other behaviour.
This powerful concept (information-infrastructure) not only supports
asymmetric demand… it supports any-symmetric demand because of its infrastructural
nature. The ontology on which ‘this all’ rests, is an Ontology for
interdependency.
02. Ja , hij bouwt vrolijk
verder aan PhD-werk in zelfgesponnen isoleercel. Hij doet dat zelfs zo knap,
dat anderen – liever dan voor ruimte, ontwikkeling en vrijheid te kiezen – er
van alles voor over hebben hun intrek bij hem in zijn isoleercel te nemen. Dáár
gebeurt tenminste wat. En daar gaat het per slot van rekening toch om: dat er wat
gebeurt. Beweging. Want dat is toch leven – ook al zou het het laatste zijn wat
je doet. Brrr.
03. Blog-items moeten volgens
de VNA nettiquette
zelfdragend zijn. Mijn stukje tekst had meer iets van een korte intro op (een
verwijzing naar) de presentatie infOrch.
Afkeurend laat de moderator me weten: “Ik moet helaas constateren dat de link
naar een presentatie die de schijnt wekt ook commerciële bedoelingen te hebben
niet past bij onze nettiquette.” Stug blijft hij vervolgens volhouden dat mijn
presentatie (te) commercieel van karakter is: 1. het is een presentatie; 2. op
elke slide staat “© Emovere” (een bedrijfsnaam) en 3. de opbouw van de
presentatie.
Nou, ja – er zijn genoeg
andere (minstens zo vruchtbare) manieren om mensen (inclusief VNA publiek) op
het belang van infOrch
te wijzen.
04. Tja, die herhaalde oproep
– nu nog klemmender, want geruggensteund door de hoogste baas… Je zou zeggen…
Nee… Toch niet. Herhaalde oproep leidt tot nu toe tot dito stilzwijgen!
05. Ja, een ontwerpschool!
Cool – zou mijn zoon zeggen!
Wanneer ontstond het idee
(opnieuw)? Tijdens het vervaardigen van Metapatroon –
Handboek Stelselmatig Informatieverkeer wellicht? Wat wordt het patroon van
de “serie master classes”? Volgt het (bijvoorbeeld) de indeling van dat handboek?
Hoe ver ben je (al) met (het plannen van) de opzet ervan? Jouw kennende heb je
al (veel) verder gedacht dan idee ontwerpschool….
06. In People,
assets, relationships and responsibility Tom Graves elaborates on the
relationship between the elements of the title of his post. Please find my
comments below.
“[T]he person should never be viewed as an ‘asset’: instead, it
is the relationship with that person that is the asset – and it is a
real asset to the enterprise that needs to be managed as an asset, much
as with any other type of asset.”
I agree. On the one hand we can clearly see that one single person, say
P. On the other hand we can clearly see a multitude of relationships that
somehow involve P. P relates in many, many different ways to things in P’s ever
changing surroundings. The other way around a multitude of different things in
the surroundings of P relate in many, many ways to P.
If an organization relates itself (for some reason and at some point in
time) to a person, that relationship belongs to that organization. If a person
relates itself (for some other reason and at some other point in time) to an
organization, that relationship belongs to that person. Generally speaking… it
appears to be wise to have the possibility to identify (at least) two different
relationships. For two relationships enable you to resemble reality at best.
From an organization (O) perspective many organizations still say that
it is only (a single) O’s relationships with (a multitude of) X’s (O>X) that
matters. (Those organizations usually only are interested in the X’s and forget
to relate themselves explicitly to these X’s.) From an enterprise perspective,
however, we have to coherently deal with ourselves (O) in conjunction with a
lot of other O’s – all of them relating in their very own ways to whole bunches
of same/different X’s (and O’s). Both O>X and X>O need to be explicitly
and coherently and explicitly available as far as considered relevant (over
time) to any specific O (and X).
In my (world)view… things (natural and artificial; objects and subjects)
are always in the process of becoming. They never really are ‘an sich’. They
are continually in the process of becoming by the ever changing relationships
that develop (over time) with other things. It’s the relationships that
continually ‘call’ (materialize) things into being. It’s your ever changing
relationships with things that continually ‘call’ these things into your
personal being (reality). If you don’t have any relationship now with a certain
thing… that certain thing simply isn’t there for you in your current reality
(coherent set of realizations). No relationships? No things!
So… in my mind… relationships are the first and foremost important
‘thing’ to pay attention to. All other things ‘simply’ arise from it. Things go
(literally) wrong as soon as one starts to claim an object and forgets about,
neglects, denies etc. the relationships that continually create that object….
Such an object will eventually collapse and disappear (from ones reality).
The (irreducible) semiotic triangle of C.S. Peirce recognizes Objects
(things in reality) that can be represented by means of Signs (information that
represents reality). Signs can be sensed which leads to Interpretations
(assigned Meaning to sensed reality) within the human mind. The person(s mind)
‘sees’ an object in reality. P.E. Wisse developed Peirce’s triangle into a
semiotic ennead. In the ennead each of the three vertices of the Peircean
triangle are taken as dimensions. Reality, Information (about reality) and
Meaning respectively. More information on the ennead can be found in Dia-enneadic
framework for information concepts.
Things in reality are either here or there. In my mind it would be a
very, very wise ‘thing’ to apply that natural restriction to information about
things in reality too. For if we do… any and all of us ultimo becomes able to
consistently relate to information about things in reality in his/her own
individual way.
In that way… On the one hand (of the hinge) the information (about
things in reality) becomes strongly related to things in reality. On the other
hand (of the hinge) the individual relationships regarding information (about
things in reality) become strongly related to the individual that creates and
maintains these individual relationships as suits him/her best at any specific moment
in time.
In my mind that would be a very, very natural thing to do. That would
create – on the one hand – a stable, durable, extendible etc. information
infrastructure fit for purpose for – on the other hand – any imaginable
information orchestrator. Please (re)visit my infOrch presentation. So… no more
“[t]rying to force the virtual-world to fit physical-world constraints”.
Because, indeed, that “is just not going to work: by their nature
virtual-assets are [made visible] by
making” unique links to infrastructural information. And of course: individual
responsibility applies for those unique individual links.
Tom, again, I agree, this all “has real and […] severe consequences in
real-world practice.”
07. Creating Shared Value comes into being as soon as we move away from
thing-thinking and embrace relationship-thinking.
08. Naar aanleiding van ons geh(b)akketak (of was het een gewone discussie?)
van zo-even… een link naar mijn
hoekje bij SlideShare.
Je
vindt daar momenteel (januari 2011) een tweetal presentaties:
1. Human Interoperability: wat is er nodig
voor interoperabiliteit op menselijk niveau?
2. infOrch: hoe zouden we dat duurzaam vorm
kunnen geven?
Wat
ik in 2. on(der)belicht laat is hoe je informatie dan ‘precies’ organiseert…
Dat komt in de volgende presentatie aan bod.
Als
je jouw ideeën over deze onderwerpen wilt delen… Graag!
09. As a further comment on In People,
assets, relationships and responsibility: It is clear to me that my
message isn’t quite clear to you yet. I apologize for being that unclear to you
in our discussion. Let me try to (better) explain…. You find the main part of
this contribution in the first section right below. In my opinion the remainder
of it is less important right now. I am trying to reduce the risk of going
round in circles as much as possible.
Regarding the first paragraph of your response (“Regarding your first
two […]”):
Looking at an Enterprise… I see (amongst various other types of
entities) several interdependent organizations. Enterprise-thinking makes it
possible to choose any one of the organizations as a central viewpoint. And
usually one specific organization is taken as that central viewpoint. Such a
choice turns the rest of an Enterprise into its context. Context with respect
to the chosen organization. Another choice would have created another context
(of interdependent entities).
Based on a specific choice we can now start to model our world… In such
a world entities can be related using one link: a directed link – to be
precise! That directed link is a perception based on a specific choice of
viewpoint. Another choice would have created another set of directed
links/perceptions.
Now suppose that we don’t want to choose a specific viewpoint. Suppose
that we want to model the Enterprise-as-a-whole. In order to be able to
perfectly serve any and all of the participating organizations within the
Enterprise-as-a-whole… we have to choose an infrastructural organization of
(information) entities… we also have to be able to easily describe all relevant
perceptions (links; information too). With infOrch I do propagate an
infrastructural approach of information.
Well… are we talking about somewhat different things here? Did I manage
to reconcile links and perceptions? I can only hope you have the patience to
read, try to understand and reflect again. I would very much appreciate that!
Regarding the second paragraph of your response (“On your next two
[…]”):
I meant to point out to you that nowadays dynamics force us to shift our
worldview from (information about) things to (information about) relationships
in order to be(come) able to build information systems that are firmly rooted
in information-infrastructure (the infOrch concept without the information
orchestrators).
Regarding the third paragraph of your response (“On your next para
[…]”):
I meant to point out to you here the first of a firm set of theoretical
groundings as I see fit to cover my preceding utterances.
Regarding the fourth paragraph of your response (“On the final block
[…]”):
Light can be viewed as particles (or here or there) as well as waves
(and here and there). Each viewpoint enables us to make useful explanations.
Here we can focus on things (seen as instantaneous pictures, but, in reality,
continuously brought into being by ‘their’ ever evolving relationships), but
also on the relationships from which things continually emerge.
infOrch – in my reality – is
thoroughly relationship-based. It’s from the chosen relationships (chosen by an
information orchestrator) that things JIT en JIP (Place) emerge to the
requestor.
10. Another strong “white space” metaphor can be seen in the floor
plan/drawings of a building. The construction workers (ICT people) look at the
black lines on the drawings: the ‘things’ to be constructed. The architect (EA)
looks at the white spaces (rooms for people to (un)happily experience/live in)
that result from the black lines (walls, doors, etc).
11. (Ook) mijn ervaring met fietsen is dat de
kwaliteit ervan door de jaren heen is afgenomen. Ze gaan duidelijk minder lang
mee dan ‘vroeger’. Wellicht is het zo dat – ‘iedereen’ wil toch (uiterlijk)
elke twee jaar een nieuw vervoermiddel – dat niet eens zo heel erg is….
Het vervangen van een vervoermiddel om-de-x-tijd
(waarbij x de neiging heeft alsmaar korter te worden) leidt niet tot
(verkeers)problemen. Ik hoef niet opnieuw te leren fietsen of opnieuw een
rijbewijs te halen – om maar eens wat te noemen. Ik stap op/in mijn nieuwe
vervoermiddel en vervolg mijn weg in het verkeer alsof er niets is gebeurd.
De kracht/zwakte (hier is het een kracht) zit um
niet zozeer in het individuele/specifieke vervoermiddel, maar in de algemene
verkeersinfrastructuur en de aangepastheid van vervoermiddelen op die
verkeersinfrastructuur.
Hoe gaat dat in de IT? Daar stagneert de boel.
Waarom? Omdat we met elkaar niet kunnen/willen inzien dat we aan een volgende
infrastructuraliseringsslag toe zijn. Omdat we niet inzien dat we informatie
moeten infrastructuraliseren – geschikt maken voor hergebruik/algemeen gebruik,
krijgen digitale fietsen alsmaar grotere waterhoofden. Elke nieuwe digitale fiets
moet immers zo goed als van scratch af aan weer worden opgebouwd. Daarbij wordt
alles (ja, ook de wielen) keer op keer opnieuw uitgevonden. En elke nieuwe
digitale fiets gaat weer minder lang mee dan zijn voorganger…. Dit ten gevolge
van alsmaar toenemende dynamiek in de samenleving als geheel:
informatiemaatschappij heet dat.
In de IT is men verslingerd geraakt aan het adagium
“voor elk probleem een volstrekt nieuw systeem”. En daar moeten we van af.
Hoognodig.
Met een serieuze informatie-infrastructuur keren
alle digitale fietsen weer terug naar hun normale proporties en kan er weer
stevig en duurzaam doorgefietst worden. Over één en dezelfde
informatie-infrastructuur. En als zo’n digitaal fietsje (ja, die zijn nu –
doorsnee – een stuk kleiner geworden) weer eens versleten is… vervang je zo’n
ding gewoon door een andere. Je repareert’um mogelijkerwijs niet eens meer.
12. Klopt, een duurzame oplossing voor de
informatiemaatschappij als geheel houdt – op termijn – een collapse in voor al
die producenten van digitale informatievoorzieningen die zo’n verandering niet
bij kunnen fietsen. Alleen de early adopters en zij die zich voldoende tijdig weten
te transformeren overleven deze paradigmawissel.
Welke hedendaagse ‘ontwikkelingen’ dragen het meest
bij aan een zo snel en zo volledig mogelijke collapse tot paradigmawissel?
Producenten houden zich muisstil.
Klanten stellen zich zielig op en moedigen
producenten in het geheel niet aan om radicaal andere paden te gaan bewandelen.
Wie betaalt er nu 143 miljoen voor een ‘treintijdenapplicatie’? Hoe lang gaan
we hier nog mee door? Net zolang als klanten het pikken – vrees ik.
13. Ja, inderdaad, “[z]o lang
er steeds maar weer ‘gemorreld’ wordt aan het fundament stort alles wat zich
daar op heeft gebaseerd vanzelf weer in.” En zolang we niet beseffen dat wat we
als fundament, als ‘basislaag’, beschouwen niet fundamenteel genoeg is… zolang
we wat dat betreft nog Newtoniaans/Cartesiaans blijven denken en werken… zolang
we niet de vereiste fundament ontvouwende kwantumsprong maken… zolang blijft
het modderen.
Ja, inderdaad, “in de
architectuur [gaat het] altijd om het vinden van een ‘loosely coupled’ basislaag”,
een solide invariant waarop heel het verdere bouwwerk succesvol en duurzaam tot
aanzijn kan komen.
Waar zijn we uit de bocht
gevlogen? In feite al bij Descartes, maar dat is een lang verhaal…. Je noemt
een paar ‘zaken’. Ik haak er kort op in.
Maakbare samenleving…. Tja…
Laakbare samenleving misschien? Ongenaakbare samenleving? Nee, we brengen er
(met gevoel voor understatement) niet zo veel van terecht. Alleenleving is
momenteel een beter passende term – lijkt me. Nadruk op absoluut gedacht
subject (en object); verwaarlozing van zo’n beetje al datgene wat onderling
relateert.
Marktwerking…. Ja, dat was
een groot en – letterlijk – doorslaand succes. Als we ergens de bocht zijn
uitgevlogen is het daar wel. Als kippen zonder kop; als door de duivel in eigen
persoon nagezeten; als lemmingen hebben we ons en masse van de
marktwerkingsrotsen geworpen. Met verpletterende resultaten. Dat dan weer wel.
Alles brachten we onder de knoet van de marktwerking – tot en met de
(infrastructurele elementen van de) samenleving aan toe. En dat heeft ons
beslist windeieren gelegd. Een groot ei is het windei van de Alleenleving. Ook
hier komt de nadruk op absoluut gedacht subject te liggen; verwaarlozing van zo’n
beetje al datgene wat onderling relateert. Coöperatie, Coördinatie en alles wat
maar enigszins een beroep doet op gevoeld en geleefd onderling samen-leven…
tja, dat moeten we inmiddels expliciet (wettelijk etc.) ‘regelen’. In naam van
de vooruitgang, want anders stagneert de boel. Wie, echter, (nog) enig gevoel
heeft, voelt hier nattigheid. Een poel aan nattigheid zelfs. Het blijft niet
bij wat natte voeten.
Ook in de software-branche is
– uiteraard – eenzelfde ‘ontwikkeling’ aan de gang. Ook daar hebben we een
scherp oog ontwikkeld voor een absoluut gedachte en uitermate ding-ige wereld.
Een wereld waarin de kracht van de relatie niet of nauwelijks nog rol van
betekenis heeft. En omdat IT (alweer met gevoel voor understatement) nogal
dominant is… en de hele wereld er inmiddels mee vol staat… heeft dat
verstrekkende gevolgen voor uhhh… Nou, ja – voor wat eigenlijk niet?
Wanneer we (uitgerekend) dáár
oog zouden krijgen… voor verwevenheid van alles met alles, voor relaties dus…
zou dat op termijn bijzonder helende effecten hebben op samen-leving. Precies
vanwege de hoge penetratiegraad van IT. Een fantastisch aangrijpingspunt.
14. Hartelijk dank voor je
reactie op Human
Interoperability! En: ik ben
het met je eens: “zeer
interessant”. Een concreet voorbeeld… vraag je? Ik doe mijn best.
Patiënten zijn eerst en
vooral Mensen. En alleen al als Mens (Verbeeten
stelt de mens centraal – zo lees ik op haar website) manifesteren zij zich al
op velerlei manieren. Er is enerzijds die enkelvoudige mens als Natuurlijk
Persoon en anderzijds is er die waaier aan manieren (Identiteiten) waarop
hij/zij zich kan manifesteren: als Patiënt met kwaal X, als klant in winkel Y,
als burger…, als reiziger, noem maar op. En elke verschillende Identiteit is
natuurlijk weer gelinkt aan die ene Natuurlijke Persoon.
Nu is het zo dat
verschillende instanties verschillende belangen hebben. Het is nog sterker:
binnen één instantie zijn doorgaans al verschillende belangen (invalshoeken) zichtbaar.
En elke invalshoek heeft zo zijn eigen specifieke manier om tegen (Identiteiten
van) Mensen aan te kijken. Er zijn dus verschillen; er zijn ook overeenkomsten.
Hoe geef je invulling aan al die verschillende belangen/invalshoeken (binnen en
buiten één instantie)? Met information
orchestrators die alle gebruik maken van dezelfde enkelvoudige informatie,
{i}, die op een invariante manier, een infrastructurele manier is
geordend. Omgekeerd: die enkelvoudige {i} kan al naar gelang het belang
dat zich aandient op legio verschillende manieren worden gecombineerd
(georchestreerd in een information orchestrator) tot betekenisvolle informatie,
tot zinvol gebruik.
Een gedeelte van de {i} die
voor Mensen-als-niet-Patiënt van belang is, is ook van belang voor
Mensen-als-Patiënt. Denk maar aan Naam, Adres, Geboortedatum enzovoort. Een,
zeg maar even, medisch georiënteerde information orchestrator zal
Mens-als-niet-Patiënt informatie willen combineren (orchestreren) met
Mens-als-Patiënt informatie. Het mooie is nu dat de informatie in de {i}
infrastructureel geordend is en dus onafhankelijk is van welke specifieke
(vluchtige) gebruikssituatie dan ook maar. Juist die eigenschap maakt {i} uitermate
geschikt tot toepassing in eindeloze combinaties (via orchestrators). Niet
alleen over organisaties heen (dat ook!) maar ook binnen organisaties. De
factureringsafdeling heeft Mens-als-niet-Patiënt informatie nodig in combinatie
met zoiets als verrichtingen/tarieven.
Zo eerst maar even. Wie weet
is het nog te abstract? Ik hoor wel. Ben benieuwd naar je reactie!
15. Met jou heb ik het sterke
idee dat de OV Chipkaart topzwaar is en daardoor niet of nauwelijks kan ‘drijven’
(oorzaak 1).
Mijn basisidee (principe)
over dit soort infrastructurele voorzieningen is tegenwoordig dat – wil het
succesvol gaan vliegen – iedere stakeholder zoveel als mogelijk de eigen broek
moet ophouden. Dat betekent voor elk deelnemend element (bijv. de OV Chipkaart,
de paslezer, TLS, Reiziger, …) dat er zo min mogelijk informatie op moet komen
te staan – alleen het hoogst-hoogstnoodzakelijke. Da’s een belangrijk principe.
Zet je er meer op… dan roep je het onheil over jezelf af. Dus, nee, zelfs
zoiets als een e-purse gaat al te ver! Wat was/is eigenlijk (ook nog maar weer)
het Core Concept van de OV Chipkaart???
Voor de OV Chipkaart betekent
dat bijvoorbeeld dat er niet (veel) meer op de kaart komt te staan dan een
uniek nummer. Alle andere relevante informatie ‘zit’ bij andere elementen:
Vervoerder, TLS, Reiziger etc. Op die manier wordt elk element een zo lean en
mean mogelijk informatieknooppunt. Alle knooppunten zijn onderling afhankelijk.
Wil iemand dan toch frauderen, dan moet hij/zij minimaal twee of meer
knooppunten corrumperen.
Ook is het zo dat op die
manier iedere partij de eigen relatie met een relevante wederpartij optimaal
kan waarmaken – met behoud van alle individuele vrijheden!!! En dat scheelt
enorm, want dan kunnen alle individuele stakeholders zoveel als mogelijk hun
eigen individuele gang gaan met hun eigen individuele relaties. Daar is geen
stakeholder op tegen! Zo kom je tenminste van de grond en wordt het vliegen.
Je spreekt over ‘de
stakeholders’. Je discussie-starter maakt op mij toch wat de indruk dat je de
de meest Wezenlijke stakeholders buiten beschouwing laat: de gebruikers van de
OV Chipkaart (oorzaak 2)!
In die zin zouden de
parallellen met het EPD wel eens groot kunnen zijn: daar is met alles rekening
gehouden, behalve met de patiënt waar het om zou moeten draaien.
Over de hoofden van de
klanten heen struikelen de stakeholders over elkaars en de eigen belangen. Wat
een vertoning….
Vragen om meer regie helpt
niet – werkt zelfs contraproductief, want leidt af van de essentiële problemen:
Een door en door stelselmatige opzet van de OV Chipkaart.
16. Information-infrastructure and
panarchitecture.
In his article From
Hierarchy to Panarchy: Hybrid Thinking’s Resilient Network of Renewal, Nicholas Gall
(Gartner, December 2010) kindly invites us to “embrace thinking from
domains such as ecological, network and organizational science to create a more
biodynamically coordinated paradigm of renewal”. The article “introduces a new
line of research for a paradigm called ‘panarchitecture’ – an emerging
hybrid-thinking-based paradigm for designing enterprises as biodynamically
coordinated complex adaptive systems.”
Gall explains: “For an increasing number of
hyperconnected enterprises and industries, the early 21st century is becoming
increasingly volatile, uncertain, complex and ambiguous (VUCA). […] In such a
VUCA world, the need for increased resilience becomes a strategic priority for
hyperconnected enterprises. […] In such a world, small disturbances can easily
trigger cascading disturbances (for example, network outages, supply chain
disruptions and economic collapses).”
With panarchitecture Gartner wants to focus on “how to design resilience
to achieve sustainability in a hyperconnected and VUCA world – that is, a world
that increasingly behaves like an ecosystem of dynamically interacting
biological networks.”
Indeed, the shift from rock solid hierarchy to dynamic network, from
relatively few, predefined and durable connections to a hyper of highly
volatile and non-defined, situationally feasible connections is a true
paradigmatic one. With hyperconnected people connections can not be foreseen
anymore, but simply develop depending on the specific situation at hand. This
leads to a totally new distribution of risk amongst existing and new
participants (experienced as uncertainty). This looks as if all kinds of
businesses get somehow intermingled without foreseen coordination (experienced
as complexity). The increasing number of signs (information) emitted by the
whole of this goings-on gets intermingled too (experienced as ambiguity).
This whole hyperconnected human performance, agile squared – so to
speak, needs to be supported with qualitatively differing structures,
structures that catch the (or a) radically new invariant of the above-mentioned
goings-on.
The most important aspect for which we need to find such a structure is
the informational aspect. Hyperconnected people need to be supported with
situationally appropriate combinations of trustworthy information. Information
that now must be (sic!) restructured… infrastructurally. With information
infrastructure we make an important move to “design resilience to achieve
sustainability in a hyperconnected and VUCA world”. Information infrastructure
very much disambiguates information. This will enable people to (re)build trust
in the new, inescapably emerging and much more complex society (hyperconnected
humans, businesses, governments). This will enable people to (re)build trust in
a new and emerging risk distribution. This will enable true Human
Interoperability.
With infOrch
(or
on Amplify with comments) as a kind of architecture, the informational
aspect of panarchitecture can be resiliently designed. Crucial item with
infOrch (infOrmation Orchestration) is the structuring of the {i} (for
information on {i}, please do have a close look at the infOrch
SlideShare presentation!). The more infrastructural its (over time) achieved
structure is, the more beneficial infOrch becomes to panarchitectures. In fact,
I think that a robust infrastructure itself has true potential to become an
encompassing panarchitecture.
17. Je #41-aantekeningen
zag ik gisteren verschijnen. Ik begrijp er in ieder geval een vrij intensieve
en interessante berichtenwisseling met M uit; M worstelt – zo te lezen; komt
hij ook boven? Lezen lijkt niet zijn grootste hobby? En met bronverwijzingen
vertoont hij min of meer dezelfde kuren als ik….
De neiging ‘iets’ voor jezelf
te willen maken/schrijven herken ik wel. De eerste wankele stapjes moet je toch
echt zelf, wankelend, doen…. Al doende leert men. En als je die stapjes dan
(wat) wilt vastpakken, probeer je ze uit te spreken/op te schrijven (waarbij je
je vooral geen zorgen maakt over bronverwijzingen… je hebt wel wat anders aan
je hoofd). Als je daar vervolgens wat vertrouwen in hebt gekregen… de boel in
eerste aanleg wat op zijn plek lijkt te vallen… zie je de malligheid daar weer
van in en richt je je aandacht weer anders – op een (dan weer) wat zinniger
niveau. Zo moet ieder kennelijk – al klungelend en opstaand – zijn eigen pad
treden.
18. Nicholas Gall vroeg naar concrete voorbeelden voor ‘zijn’
panarchitecture. Via Twitter riep ik hem op eens naar infOrch te kijken als belangwekkend voorbeeld waarbij hij de
crux dan toch vooral moest zoeken in {i}. Dat mondde (via een handvol tweets)
uit in een column (op Amplify);
zie ook #16 hierboven. Gall gaf aan het druk te hebben, maar er zeker op terug
te komen…. Hij zag goede aanknopingspunten. Hoeveel fopvattingen zijn dat?
Afwachten maar weer.
19. Dank je wel voor je
vlotte response! Inmiddels zag ik dat de ‘discussie’ al een jaar (k)oud is.
Jammer (verbazingwekkend ook eigenlijk) dat er niet meer bijdragen zijn
geleverd….
Ik vraag me toch wel af welke
Reiziger ‘bediend’ zou willen worden met een ‘goed afrekensysteem’? Dat zou me
eigenlijk alleen maar bevestigen in mijn toch al wankele(nde) vertrouwen in het
hele systeem (waarvan zoiets als een afrekensysteem maar een klein onderdeel
is). Een goed afrekensysteem lijkt veeleer het (primaire) belang van
Vervoerders te dienen. Vanuit zo’n belang telt de Reiziger als stakeholder niet
of nauwelijks mee.
Als Reiziger wil ik ‘gewoon’
door en door betrouwbaar openbaar vervoer – OV is domweg een nutsvoorziening en
moet doodgewoon en heel gemakkelijk werken – en voor mijn gebruik ervan wil ik
mijn Vervoerder ook best voor betalen. Natuurlijk! Tegelijk een schitterende
kans voor individuele Vervoerders om zichzelf dwars door het uniforme gebruik
van een enkelvoudige voorziening heen te profileren.
Wie de Reiziger werkelijk als
Stakeholder-van-Belang ziet staan, ontwerpt een medium dat uitgerekend in
handen van de Reiziger als een trein werkt! Een medium dat de Reiziger
moeiteloos en graag voor de dag tovert, en wat hem/haar iedere keer opnieuw met
een goed gevoel vervult. Dat lijkt me cruciaal.
Wie de Reiziger werkelijk als
Stakeholder-van-Belang ziet staan… zorgt ervoor dat eventuele kinderziekten
transparant zijn voor de Reiziger; die haalt zijn schouders daar zeker niet
over op – als zou het over iets onoverkomelijks gaan. Dat lijkt me een
wezenlijke denkfout….
Wie de Reiziger werkelijk als
Stakeholder-van-Belang ziet staan… verzint toch geen ‘afrekensysteem’? Welnee,
geen denken aan. Met een afrekensysteem zal een reiziger zich niet willen
identificeren; daar zal zijn/haar hart echt niet sneller van gaan kloppen. Dat
lijkt me een wezenlijke denkfout….
De OV-Chipkaart-trein is al
vertrokken, klopt. Maar als je een steentje in je schoen hebt, kun je –
schouderophalend, ‘natuurlijk’ gewoon doorlopen – enigszins hinkebenend
(lapmiddel; centrale regie), maar het is natuurlijk veel beter de wandeling te
onderbreken, het steentje (wezenlijke denkfouten) te verwijderen om vervolgens
de wandeling trefzeker (duurzame Reiziger-georienteerde oplossing) te
hervatten. Waar zouden we zijn zonder de trein?
Nadenken over een ander, een
stelselmatig steekhoudend systeem met zo “dom” mogelijke componenten (met een
evenwichtig mogelijke ordening van informatie, met een evenwichtige verdeling
verantwoordelijkheden over partijen, met een evenwichtige verdeling van
risico’s over partijen enzovoort, enzovoort) is, inderdaad, theoretisch…. Maar
dat kiezeltje moet toch echt een keer uit die schoen!.
20. Biztalk is naar mijn idee
een stukje (geavanceerde) Techniek om Iets mee aan de praat te krijgen. Information
Orchestration gaat absoluut niet over Techniek, maar absoluut wel over dat
Iets. Mijn uitnodiging aan jou is dus om de Techniek eerst eens even te laten
rusten om je vervolgens volledig te kunnen concentreren op de ongekende kracht
(nou, ja – zo zie ik dat) van dat volstrekt nieuwe Iets. Dat is de zodanige
organisatie van {i} opdat er (door middel van Techniek) naar de behoefte van de
specifieke situatie (in tijd en ruimte dus) informatie-combinaties uit {i}
kunnen worden gemaakt waarop situationele betekenis-tot-de-juiste-actie kan
volgen. Daarbij zou Biztalk best een rol kunnen spelen, maar dat hoeft niet.
HL7/RIM – ik bekeek een
ge-Google-de presentatie – baseert zich ten diepste op een op voorhand in
stukken en brokken gehakte (zorg)wereld en op absolute betekenisgeving: de
betekenis der dingen moet op voorhand vastliggen. Alle handelingen, … worden op
voorhand voorzien, grof ge-mood-ificeerd enzovoort. We suggereren ‘gewoon’ dat
we de hedendaagse werkelijkheid er domweg mee kunnen vangen. En dat is en
blijkt al snel een illusie. Met hedendaagse dynamiek annex fysieke en
relationele beweeglijkheid van alles en iedereen moeten we het op voorhand
dit-en-dat… loslaten. Het is niet anders. En dat vereist ‘gewoon’ een ander
paradigma. Zowel Human Interoperability als Information
Orchestration komen – ergens heel bekend, maar tegelijk ook als
onmiskenbaar nieuw aanvoelend – tot je vanuit een… ànder paradigma.
Op mijn blog publiceerde ik Paradigm
shift. Dat is een korte tekst – geïllustreerd met een kort, maar
illustratief filmpje. Ik moet jou “nog even naar het WOW-niveau zien te
krijgen”, zeg je? Nee, jijzelf bent aan zet: “You’d have to become it to know”. Als je vanuit je oude paradigma kijkt (en wilt blijven
kijken – dat is een keuze), zul je al datgene wat, zeg maar even, in drie
dimensies bedoeld is en aangereikt wordt, projecteren op de voor jou bekende
twee dimensies. Dan blijft er van die nieuwe, in 3 dimensies uitgedrukte
bedoeling niet veel over. Die bedoeling kun je in twee dimensies onmogelijk
(be)vatten en kennen. Ikzelf kan jou onmogelijk “naar het WOW-niveau […]
krijgen”. Dat ligt immers in je eigen handen.
Mijn oproep aan jou is dan
ook om nog eens heel open naar Information
Orchestration te kijken en me dan zo precies mogelijk aan te geven waar je
me niet meer volgt.
21. Veel korter kan het niet,
dunkt me: “Hmm, ben je helemaal kwijt. Weet niet waar te beginnen…” Waar te
beginnen? In jouw hier en nu – lijkt me het beste. Iets anders heb je immers
niet tot je beschikking.
Je vorige bericht begin je
met: “Je verhaal blijft nog steeds erg abstract, maar ik begin patronen te
zien.” Dat is wat mij betreft niet erg concreet en biedt me ook bar weinig
aanhaakpunten voor verdere discussie en/of gedachtewisseling. Tenzij… tenzij
die “patronen” betrekking hebben op je opmerkingen over Biztalk en HL7/RIM. Op
die beide punten probeer ik in mijn antwoord (dan ook) zo inhoudelijk mogelijk
in te gaan (zie mijn vorige bericht).
Ik besluit mijn bericht
vervolgens met een vraag aan jou om concreter te worden: “Mijn oproep aan jou
is dan ook er nog eens heel open naar te kijken en me dan zo precies mogelijk
aan te geven waar je me niet meer volgt.” Als je wilt – natuurlijk. En als je
niet wilt… is dat natuurlijk ook goed. Want (ook) die keuze ligt immers in jouw
eigen handen.
22. Die paradigm-shift-tekst
had ik al een poosje zo half/half staan. Eind januari meldde zich iemand met
opmerkingen/vragen over, in dit geval, Information
Orchestration en Human Interoperability. Zoiets gebeurt wel
vaker; daar ga ik dan, uiteraard, serieus op in. Tot nu toe bloeden deze
berichtwisselingen – vroeger of later – toch (wat) dood. Ik vertel jou daarmee,
helaas, geen nieuws. Die kant ging het ook nu weer op. Het leek me op dat
moment ‘opeens’ handig om een ‘standaard’
tekstje-met-ondersteunend-beeldmateriaal bij de hand te hebben om er
gemakkelijk mee helder te kunnen maken dat er ‘gewoon’ een gymnastische
denksprong wordt verwacht en dat wie daar (nog) niet in mee kan/wil… maar beter
zo snel mogelijk wat anders moet gaan doen.
23. Ondertussen is Metapattern
as situationist mereology verschenen en mereology (nog nooit van gehoord)
langs de maatstaf van de omvattender papieren van Metapattern gelegd. Metapattern
vanuit mereologische invalshoek opnieuw onder de aandacht gebracht. Mooi!
24. Zoals je weet verwoordde
ik die visie reeds. In Information
Orchestration om precies te zijn. Ook herinner je je nog dat ik er (op jouw
verzoek) een voorbeeld bij gaf. Op vermeende overeenkomsten met Biztalk en HL7/RIM,
door jou zelf opgebracht, ging ik ook constructief in.
In het geval nog niet alles
duidelijk is, abstract of wat dan ook maar… verwacht ik concrete vragen van
jouw kant. Zoals je je ongetwijfeld herinnert, vroeg ik je daar al een paar
maal om. Daarop ging je, lees je eigen reacties er nog maar eens op na, tot nu
toe (nog) niet in. Nogmaals – voor de derde keer: Ik wacht dus op concrete
vragen van jouw kant. Dáár komen we samen verder mee!
25. Dank je wel voor je
bericht. Een verbazingwekkend bericht mag ik wel zeggen. “Rijksarchitecten
zonder grenzen” heet de (nieuwe) LinkedIn discussie-groep. Jullie willen
nadenken over mijn aanvraag tot lidmaatschap van deze groep omdat ik niet bij
het rijk werk…. “[Z]onder grenzen”, toch? Of toch niet? Gaat het alleen om
Rijksarchitecten? Is het werkterrein wellicht onbegrensd? De hele maatschappij
– bijvoorbeeld? Of geldt ook daar een grens? Alleen de Rijksoverheid? “[Z]onder
grenzen”? Zou dat alleen al niet een discussie waard zijn?
Ik spreek de hoop uit dat
“zonder grenzen” zo ruim mogelijk inhoud krijgt. Alle kennis en kunde is
welkom. Toch? “[Z]onder grenzen”!
26. Dank je wel. Duidelijk.
Ook ik besteed mijn tijd graag zo gericht mogelijk. Dus… als je (weer) tijd
hebt om ervoor te gaan zitten, schuif ik graag aan tafel.
27. Je bericht van 9 februari
maakte dat ik m’n column
in dat extra licht (situatie) herlas. Meermaals herlas om de combinatie te
begrijpen. Jouw bericht in het licht van mijn column. Mijn column in het licht
van jouw bericht. Toen je onderstaande bericht binnenkwam, had ik het volgende
als (begin van) reactie geformuleerd:
Ja, zeker, helemaal mee eens,
onze wereld was natuurlijk altijd al 3 dimensionaal. Dat laat het filmpje naar
mijn idee ook duidelijk zien. En die platte wereld, Flatland, is daar
onontkoombaar in drie dimensies onderdeel van. Maar dat is onvoorstelbaar voor
degenen die zich in die platte wereld ophouden. Voor gehoorzame, volgzame
2D-ers bestaat de 3D wereld dan ook niet (They are blinded from the truth – in
de taal van The Matrix). Zij realiseren zich die wereld domweg niet. En daarmee
is die kous voor hen af. En eventuele suggesties in een 3D richting worden niet
herkend, en/of resoluut van de hand gewezen. Ook dat laat het filmpje naar mijn
idee goed zien. Tegelijk laat het filmpje iets zien van reeds aanwezige kennis
over zoiets als andere sferen. Daarover kan slechts – zo lijkt het – heel
voorzichtig gesproken worden. De cirkel heeft kennis van de term ‘above’, maar
vertoont angst-reacties; durft het woord niet in de mond te nemen; komt niet
verder dan ‘the A-word’; is echter ook niet volstrekt afwijzend. Op de één of
andere manier weet de cirkel ‘iets’... (There is a splinter in her
mind – in de taal van The Matrix).
In het wereldbeeld van de
cirkel komt pas wat verdere beweging (een heel onbehaaglijk, onveilig gevoel)
als de kluis (vanuit 2D perspectief) wordt opengebroken. Vanuit 3D perspectief
was er natuurlijk niet eens sprake van een kluis (maar dat wordt de cirkel pas
later volledig en in-één-klap duidelijk). Op vergelijkbare wijze ligt ook het
binnenste van het cirkel-lijf vanuit 3D perspectief al die tijd al volkomen
bloot; dat ondervindt de cirkel aan den lijve. De twijfel groeit; de waardering
van aanwezige kennis verandert. Het vertrouwen groeit. Maar dan nog... dan nog
moet de cirkel zich door de vriendelijke Dr Quantum als het ware uit het platte
vlak laten losscheuren. Aanleg voor de overstap is bij de cirkel aanwezig en
bleek aan te wakkeren, maar vrijwillig, geheel op eigen kracht, gaat de
overstap – overgave is een veel beter woord denk ik – dus bepaald niet.
28. Ja, mooi, “the becoming of knowledge is the knowledge of becoming”.
Nog één: the habitat of habit is the habit of the habitat. En: the being of
longing is the longing of being. Belong. En: the coming of being is the being
of coming. Become. En: the having of being is the being of having. Behave. Nog één; de laatste contragram dan: het
vertrouwen van de twijfel is de twijfel van het vertrouwen.
29. Hoe ben ik er zelf eigenlijk
bij gekomen over te stappen op het wereldbeeld van subjectief
situationisme? Wat was eigenlijk die splinter in my mind? Eigenlijk wist ik
alleen maar dat er iets niet deugde. Dat er meer, anders, beter moest zijn. Dat
‘het’ (verder) zou vastlopen als ‘we’ zo door zouden gaan. Dat weten lag in
eerste aanleg voorbij mijn denken. Pas later… en over een periode van jaren… en
met de volgehouden en zeer geduldige hulp van ‘mijn eigen Dr Quantum’… tijdens
mijn opleiding dus eigenlijk… kon ik me er iets bij gaan bedenken. Een
bedenksel dat al klungelend en stamelend meer samenhang ging vertonen en
uitgroeide tot (het begin van) een nieuw wereldbeeld van nog steeds dezelfde
werkelijkheid.
30. Tja, de overheersende
“beweging” die we momenteel met zijn allen in zo’n beetje heel de wereld zien…
is er één van alsmaar toenemende dynamiek en alsmaar toenemende diversiteit.
Daar moeten we wat mee. Vinden we. Maar wat?
Er is, zeg maar even, een
kracht-tot-eenheidsworst
aan het werk. En er is een kracht-tot-diversiteit aan het werk. En de laatste
lijkt momenteel sterk aan de ‘winnende’ hand. Die beweging lijkt zelfs
onweerstaanbaar uit te lopen op een nieuwe orde, wereldbeeld zeg ook maar.
Verreweg de meeste mensen zien dat niet, halen hun schouders erover op of ontkennen
het domweg.
De
opleiding-van-juffen-en-meesters is eigenlijk nog altijd gericht op iets dat
niet bestaat: op zoiets als de gemiddelde leerling. Op standaardisatie; op
eenheidsworst dus. En de schoolleiding? Die bestaat vaak uit diezelfde, maar nu
doorgestroomde juffen-en-meesters. Dat hele gebeuren was tot voor een aantal
jaren nog niet zo heel storend; we hielden het wel in de hand. En nu? Nu kraakt
het. Het piept vreselijk. Het loopt uit de hand. Valt in scherven. Stuk.
En nu kunnen wij (doen we ook
halsstarrig) wel proberen ‘dat allemaal’ tegen te houden, maar dat is
onbegonnen werk. Hopeloos. Het is dan alsof je tegen een kip die op het punt
staat om een ei te leggen zegt: “ach, kippetje laat nu maar even, ik heb
vandaag niet zo’n trek – morgen maar weer”. Nee, het is voor het beest baren of
sterven – een middenweg is er niet.
Let dan eens op de vlieg. Die
wijst wijs de weg naar nieuwe orde, wereldbeeld zeg ook maar: “In de stilte
zoemt een grote vlieg. Langs het plafond vliegt hij richting het openstaande
raam en vervolgens de wijde wereld in.” Oplossing laat zich immers alleen in
radicaal andere ruimte ontvouwen.
31. Ik stel me zo voor dat we
het nooit (duurzaam) eens worden over WAT we (precies) aan informatie (kennis)
willen registreren/terugvinden. Mensen zijn vandaag de dag niet meer langdurig
in een doosje (koker, zuil) te krijgen/te houden. Alsmaar toenemende dynamiek.
Diversiteit in Mensen en zo. Belangen en belangengroepen die komen en gaan.
Het probleem is, naar mijn
idee, dat wij maar blijven proberen iedereen op de één of andere lijn te
krijgen. Standaardisatie, uniformering enzo schrijven we hoog in onze
wisselende vaandels, zonder dat we eigenlijk een goed idee hebben wat het ons
zoal oplevert en kost. We varen te gemakkelijk stekeblind op de drogerende
werking van dergelijke woorden.
32. Dank voor je afwijzende
bericht over mijn verzoek tot deelname aan jullie LinkedIn groep “Rijksarchitecten
[met] Grenzen”. Misschien lees ik er overheen, maar ik vind eigenlijk geen
enkel argument… Vind je dat reëel? Hoe dan ook: Jammer! Ik ben – net als de
overheid – erg vóór Open Source en Zonder Grenzen.
33. Dank voor je uitgebreidere
bericht. Ja, zo kan ik er (eerst) wel mee leven. Zie alvast uit naar
uitnodiging. Ondertussen succes gewenst met het (verder) opstarten van de groep
“Rijksarchitecten zonder Grenzen”.
34. Velen hebben zich al
gebogen (gebroken?) over wat te verstaan onder “architectuur”. Het blijkt
vooral een biologerende gevoelsterm en klank te zijn die als vanzelf prachtige
en harmoniërende beelden oproept… rust, vrede, vreugde etc. Denk aan het
prachtige kleurenspel en de bewegingsvormen van een zeepbel, bijvoorbeeld. Maar
je kunt ‘het’ niet beetpakken. Wie ‘het’ (toch) probeert vatten… mist het per
(verstandelijke) definitie. Want ‘het’ ligt voorbij het denken, voorbij het
verstand: You know it when you see it.
En informatie? “Informatie”
is eigenlijk net zo’n woord. De combinatie – informatie-architectuur – is
daarom zo mogelijk nog biologerender: You know it when you see it!
35. We hebben ons de
afgelopen decennia suf gewerkt op techniek (applicaties, netwerken, interfaces
enzo). En we zijn ook echt heel ver gekomen. Maar vandaag de dag komen we er
meer en meer achter dat techniek toch niet datgene is/brengt waar het voor
mensen om draait. Het draait veel meer om betekenisvolle informatie – precies
op tijd, precies op maat. Klopt, zonder (geavanceerde) techniek gaat dat niet
meer – maar techniek is daarbij (hooguit) secondair.
De informatie-intensiviteit
in bedrijf en maatschappij neemt hand over hand toe. Dat rechtvaardigt
heroriëntatie – nu op informatie.
36. Ah, mooi, je ziet zoiets
als een – zeg maar even – i-super voor je. Een mooie metafoor; laten we eens
kijken hoe sterk deze metafoor is; hoever we er, tja, hoe zullen we dat noemen,
‘informatie-architecturerend’ mee komen.
Een i-super dus met een vaste
positionering en groepering van een vastgesteld assortiment aan i-producten
zodat iedere i-klant gericht-en-snel kan shoppen igv haast en rustig rond kan
snuffelen/slenteren-langs-de-schappen in andere gevallen (voor aanbiedingen,
impulsaankopen, om ideeën op te doen of nog anders). Ook is er een koffiehoek
voor het uitwisselen van de laatste nieuwtjes en (andere) roddels. Ten behoeve
van de nodige sociale cohesie/adhesie. Daar hoor je de leukste/wildste/…
informaties (allemaal gratis), maar voor de kwaliteit ervan staat niemand in.
Brede gangen met
stellingen/schappen – gevuld met geprefabriceerde i-producten: halffabricaten
en eindproducten. Personeel dat de boel schoon houdt, de schappen (aan)vult en
i-klanten behulpzaam is.
Een i-winkelwagen (of
i-boodschappenmand voor de kleine i-boodschap) als houder en vervoermiddel van
de geselecteerde i-producten door de i-super en vervolgens naar een volgend
overslagpunt.
Ik ga maar even door: de
kassa aan het einde van de informatievoorzieningstocht door de i-super. Bij de
kassa rekent de i-klant zijn i-producten af. Dat spreekt voor zich.
Nog even terugkomend op dat
overslagpunt: dat kan een eindpunt zijn (kant-en-klaar product; consument),
maar ook een i-fabriek (voor het verder opwerken van eventuele halffabricaten;
denk aan het bereiden van een complete maaltijd; consument/horeca) of een
andere i-winkel (groothandel, detailhandel).
We zijn er nog niet: de
i-super kent natuurlijk ook een magazijn. Dat magazijn raakt niet vanzelf
gevuld. I-producten moeten slim worden besteld/ingekocht. De i-leverancier
(groothandel, delicatessenhandel enzovoort) zorgt voor aflevering (overslag)
aan het magazijn.
Rest nog de – toch wel
cruciale – vraag over naar de i-grondstoffen; dat zijn die elementaire i-tjes
waar de i-producten die je bij de i-super koopt van worden gemaakt. Lang niet
iedereen bakt zijn i-koekjes nog allemaal zelf.
Hier stop ik eerst even. Ik
zag vast van alles over het hoofd. Er zijn vast ook nog vele (lastige) vragen
te stellen: Wat doe je als de i-eieren zijn uitverkocht? De i-super levert niet
alles; waar doe je de overige i-boodschappen? Etc.
37. In de keten “van idee tot
IT” is dat inderdaad een belangrijk puzzelstukje: “praktische toepasbaarheid”.
Anders hebben we er immers niets aan. Informatie-architectuur moet, uiteraard,
praktisch toepasbare hulpmiddelen/functionaliteit helpen opleveren. Helemaal
mee eens. Laten we daarbij, overigens, scherp in het oog houden dat er ook andere
puzzelstukjes zijn en dat al die puzzelstukjes samen – in evenwichtige balans
en ordelijke samenhang – de (grote) puzzel uitmaken.
Met een goed doordachte
informatie-architectuur in de hand maak je vervolgens heel slagvaardig uiterst
gerichte en daardoor ook heel praktische toepassingskeuzes: wat realiseer ik
wel/niet; waar begin ik mee en wat komt daarna. Dat is pas echt praktisch!
38. Klopt, “metaforen gaan
altijd ergens mank” en de ene metafoor houdt het wat langer uit dan de andere.
Voor mijn gevoel ‘doet’ de winkelmetafoor het eerst nog even goed genoeg –
inderdaad: “als je je beeld er maar in kwijt kunt.”
Ik breidde ‘jouw’ metafoor
uit en zocht daarbij (eerst) de breedte
om er mee aan te geven dat informatie-architectuur naar mijn idee alle relevante
informatie-perspectieven evenwichtig moet omvatten. Niet alleen het
informatie-perspectief van de winkelaars is daarbij wezenlijk. Voor “optimale
informatie-architectuur” is ook het informatie-perspectief van de winkeliers
wezenlijk. En dat van de (toe)leveranciers. En dat van de klanten. Van
tussenproducenten, eindproducenten. Van (eind)gebruikers. Enzovoort. Anders
lukt het ons domweg niet om met elkaar over dezelfde dingen op steeds weer
zinvolle manieren vlot van gedachten te wisselen/te communiceren.
Misverstanden, irritaties etc. zijn dan het onvermijdelijke gevolg. Als mensen
zijn we dan niet interoperabel – zoals dat deftig heet. En dan zit ook jij in
jouw winkel in no-time (weer) met producten waarvan je niet (goed) weet of je
ze nou bij de kop hebt of bij de staart. Dan ga je (uiteindelijk) toch weer op
zoek naar een andere winkel die ‘het’ (lees: informatie-architectuur) wèl
begrijpt. Toch?
Zocht jij met je i-super
metafoor wellicht (eerst) de diepte;
de “goede dingen” voor de winkel? En reageerde ik in de breedte? Altijd weer benieuwd naar ontwikkeling van verwarring.
Januari
– februari 2011, 2011 © Jan van Til